sang de lauseta


Un ser d'auratge poderós, las fuèlhas mòrtas,
que dançan ,
La granissa capuda als carrèls, los bruches,prigonds.
La pèl rebostoirada, del linçòl negre de la luna,
te la tasta..
L'aurassa, las escobilhas, lo peis, pudent, lusent,
te pareis.
Un revolum de rimas torçudas dins la flambada ,
los teus mots.
Lo companh aquí, puèi sebelit d' oblid, los mormolhs,
los bocins d' idèas.. .
Qual m'emmasca?
Cridas , nuèch de lagremas de sal, udolament de paur,
susor de nuèch.
Una pèira mortala quilhada sul lièch mirgalhat
d'estèlas.
Caminarà de genolhons se las cambas te fautan.
A l'òs .
Lo ser , la tela , l'ombra pareis quora l'escurina
passa son vestit blau que cura los uèlhs .
O roja
La nuèch passa sa man dolça sus ta cara,
e lo teu front rufa ...
Los òsses frenisson de cosserguejar de plaser,
La mòrt gingola son benastre .
La vida te mossega los pòts coma una cata
sa pata?
Qu' espère de la man, lo còr menut d'una lauseta.
O son cant?
Dòrm , dòrm, sas alas te fan un ventolin fresc.
Qu'amolonan tot al mitan. .
Barrar la pòrta, al varrolh, de ton pitre crevat.
Cric crac ...
E dòrm.

Commentaires

Posts les plus consultés de ce blog

Encara una nuèch

poèta occitan

Lo 101 unen despartament