Jesus Delprat novèla

novèla ........... Jèsus Delprat .....

Qualqu'un cridava dins la galinièra.

Lo vent alisava la cima dels pibols. Plegava los blats . Qualques parpalhòls blancs s' atissavan per anisar dins los caulets . Mas los òmes ingeniós avian imagenat de lor far una mena de corona al pè, ambe de paparèl d'aluminiòm pels descorar de pondre sos uòus . Mas que se'n chautavan.

Joana s' eissuguèt las mans. Veniá d' acabar lo farson, d'un cau justament ambe de la farsa estrangièra, sai qué d' intermerdat , de leculerc, de casimodo o autre venda , que se remembravi pas mai. Una promocion sabètz la carn de salsissa oblidada dins lo congelator dempuèi fòrça temps.....

Mantuns còps fintava lo relòtge . L'ora de la sortida dels enfants . Èra a la borra . Dintrèt lo farcís dins lo forn, 240 gras e  mièja orada. Mas èra pas tròp contenta de son repais del miègjorn.

A mai la veitura que trastolejava . Desmarrava quand o voliá .

E Joan qu'èra partit, d'ora, a Laissac, per vendre quatre vedèls, una puta de fièra ont se ganhava pas res.

De tot biais deviá pas dintrar per manjar. Mas Joana aimava pas l'idèa de partir ambe lo forn alucat, e amai li semblava que son fars valiá pas gaire que Um. Lo mot de la bèla maire Lisa per dire son biais . Um : «  l'as fach ma filha ton caulet ambe de fars vengut de sabi pas ont... serias pas un pauc fenhantassa tu, per astre ? Coma o foguèt la mia maire, sabètz que li agradava de cremar las patanas, e que ressegava que podiá pas marchar per causa d' artrita . »

Que Joana se pensèt un moment de córrer a l' espiçaria per comprar una pizza, pels enfants , qu'aimavan aquela pasta industriala plegada de ketchup, ont acabavan de cofir quatre campairòls de Paris, e quatre boçins de tomatas , al mitan de tròçes de ventresca graissuda fumada dins una usina de la plana..

Que lo Joan aimava la noiridura naturala. E los enfants tanben .

Pr'aquò, la Joana se'n chautava e manjava pas mai qu'un papach roge mas que li agradava l'idèa de donar als enfants quicòm de natural.

Solide que dempuèi que lo tròn èra tombat sul roire vièlh Joana i vesiá coma una mena d'avertiment.

L'arbre negra s'èra torçut coma una aluqueta . Crebat en plena fòrça de l'atge . Lo roire vièlh coma lo sonava los aujòls s'èra près la carga del cèl, del cap a las raices.

Jesus Delprat escaissonat « Cataron » , lo fintèt aquel arbre, al matin del malastre en disent : «  lo paure es mòrt » . Son arbre aimat èra crebat , que los arbres fan jamai d' anevrismes , mas que patisson fòrça temps , avant de laissar partir al vent la darrièra fuèlha blanca, del darrièr rebrot.

Quantes còps se masturbèt a l'ombra del roire reial en gardant las vacas coma rol de la prada d' Aubrac que s' espandis sus tres despartaments . O fasiá sens vergonha , sens glòria , coma se lo balanç de las brancas li donava l'idèa del balanç de las ancas de las femnas e de la butada frenetica dels òmes mentre que volontan de dintrar mai plond , totjorn pus luènh coma per tornar a la boca que lor parlèt mai de nòu meses , e del batejadis del còr que li butava l'enveja de dançar la valsa corta de la vida.

Joana penjèt lo faudal de las petitas flors blavas al clavèl de la pòrta. Trapèt la clau de la veitura dins la boita en forma de glèisa, ont servavan las claus « importantas » . Quicòm la tafurava. Tornèt susvelhar lo forn. Agachèt la taula mesa en sortent .

Jèsus Delprat la vegèt sortir. Gaitèt lo trast espetar tres còps avant de desmarrar francament per prendre lo camin de posca . Jesus se pensèt que Joana èra de mai en mai tardiva , pels enfants .

Pr'aquò consí s'èra mainada d'el quand èra pichon. Que la Joana l'avia près a l'ostal per l'ensenharquand lo prèire de la comuna l'avia trobat plegat de pelhas , prèp de la font de la Sal gelada . Teniá los uèlhs claus , coma se voliá pas veire las orrors del monde , durèt mai d'un an . Joana alachava.

Coma sos quites enfants . Puèi Jèsus dubriguèt los uèlhs .

Per dire que se vegèt un trassa de rai entre las parpelhas. Mas que disiá pas res. Èra aital Jèsus . Pas veire. Pas parlar. Pas mercejar e mantuns còps pas cagar .... Que ren li escapava del còs . Sai que per el una question de vida o de mòrt?

Jèsus Delprat èra nascut tampat per emmerdar lo monde tre la naissença. E o fasiá sens que degun lo preguèsse.

Mas seriái pas qu'un paure contaire sens vos dire consí la natura lo faguèt.

Jèsus Delprat fasiá un mètre quatre vint dètz d'auçada. Son biceps fasiá quaranta centimètres de torn. Al pitre fasiá un mètre vint. La cuèissa fasiá seissanta cinq centimetres. Cauçava de quaranta cinq de long . Per de dire , per de qué  qualques uns dins la valòia de Sant Giniès lo sonava : la bèstia. Solide que te podiás matar un vedèl en l' esclafant de son pes , o tuar un conilh ambe lo ponh , o tuar un òme ambe lo dèt major.

Jèsus demorava segut jos l'esqueleta cremat del roire ont tan de còps s'èra agradat de gaitar los òmes córrer coma de formigas, entre las bòrias e per las pradas .

Que, se volètz d'un biais lo penjal del roire senhorejava lo campèstre e los vilatges del ròdol. D'un sol còp d'uèlh los gaitava totes coma òm gaita los sautabocs o los grelhs . Risolegèt de veire lo factor arribar a la bòria de Labatut mentre que l'òme laurava lo camp del Mijanes jos , e la femna abraçar lo joine de la motò jauna .

Puèi que tornèt l'agach sus son « amor »

Joana menava l'autò dapasset . Un còp levava de posca, un còp las ròdas dintravan dusca l'ais dins los traucs de baudra , de l'auratge de la nuèch . Jèsus se pensèt qu'anava s' enganar un còp de mai. Qu'èra pas encara acostumada de condusir, e que mantuns còps ja, li èra anar cercar un tractor per la desenganar del fangas . E seria aquí per la salvar un còp mai . Seria un benastre de la salvar.

Luènh , aval, la Joana i anava doçament. Jèsus machugava son èrba amara.. Quicòm li mossegava lo ventre al nivèl del vièch e s' alisèt de la man drecha son ventre boçut .

L'aimava la Joana coma sa maire , enfin la maire qu'avia coneguda . Èra pas question de li far de mal. De la violentar coma la sauma de Labatut , mas qu'a ela  li agradava.

Non Joana èra la maire....