J-5 dictada occitana

Al ras de la pel, al ras de l'aiga, coma se d' èrsas pichonas te venián alenar la color de la tia pèl e dels teus cabels , entremesclats a la teuna cabeladura vergonhosa , quitament penjada al clavèl de l'oblit , tal l' escalp d'un esperit penchenat de roge, per far de color negra o roja , pauc m'en chauti del vent ....... ara

Cossí podem creire l'avenir? L'endevinhar? L'insolentar? Parli de l'avenir dels dieus , dels òmes , de las mirgas e dels rats.E dels poètas . 

Serà cò que podem. Tal un camin estrech . E de que podem? Serai pas que per nos. Ieu caminarai Tu te riretz. Anarem a l'abroa de l'amor de l'agra , de l'amar . Per dire que los trobadors moriguèron coma nosautres morèm, un jorn , atalentats de ren , muds e nuds e òrbs e quècs e sord e garrèls , mas parlicaires valents e fosicaires coma los pòrcs trufaires .

. Del non ren? Non i a pas ren aprèp. Lo non ren i sem acostumats. Aquò vòl dire ren de mai.

E del ren non res nosautres nos i cal maridar .

I aviái pas que d'unas colombas a l'abroa . Lo grand remembra es tornat. L' oblid tanben .

S' atropelèron los remembres , coma las cabras a la sal.

Me demandèron çò que fasiá un còp èra? A chucar aital? .

Lo solelh contunhèt sa corsa. Sus la vila se vesiái cap de nívols. Tolosa s' abroava de la seuna realitat. La relativitat de la solesa.

Fintavi montar la tuba estequida de la meuna alenada .

E ren revertava ren.

D'aquel matin fresc demorava pas que la rosal e lo buf de la vida , e lo rebat estequit del resson que fa la mòrt quora , s' avança per te machugar los pòts.