Orfanèl del meiu pais... e las irondas ont van ?
Un canal qu' amaga son
aiga vèrda
Dins l'ombra traucada de
la davalada
Un rossinhòl fiulèja
dins l'òrt
Lo cant de las amors
acabadas .
Passetz lo camin,
mangonièrs e rofians
Pairolièrs ,amolaires,
trafegants de sòmis
Pelharòcs , pegòts ,
empalhaires , arpalhands
Mentre qu 'escoti lo
resson vièlh de la mia lenga mòrta.
Mas de que crida la veusa
dins l'òrt embartassat?
Que mormolha encara
'questa vièlha 'ganida ?
Li an panat un uòu , una
feda , doas galinas .
... que son òme seriá
mòrt sul camin de la vida?.
E los enfants de que dison
al vilatge? Ont son? Jògan?
S' audis pas cap de
cridas, las irondas trissan pas .
Quitament que lo clas, totes pòblan lo cementèri?
Un man gelada me quicha lo
pitre, sus la calada vuèja.
Que soi tombat orfanèl
del meu pais .
Totes son partits al pais
dels aujòls .
E los novèls d'ara parlan
pas que ponchuts
Endevenir vièlh revèrta
una misèria ,
Que te fa montar los
sovenirs caputs,
Tan vièlhs? tan agres! tan luenhs!
Una poton? Una renegada ?
Una plaga dubèrta?
Coma se te cachavan l'arma
ambe un truèlh .
Aimavan de beure e de se
trufar .
La Tèrra èra pas un
desèrt ,
Se parlavan pels val e
pels combas ;
Bèls èran de son
umanitat.
Un jorn los ausiguèri pas
pus...
'quò's aital que tombèri
orfanèl!
Commentaires
Enregistrer un commentaire