calelhon

De que servis de tornar dire. Calelhon
en omenatge a Omar Kayam 

De que servis de tornar dire Lo temps passa coma lo vent Aimi plan mai te veire rire  En levant ton gobèl sovent. Ièr es passat ma bèla amiga E deman es pas espelit D'abòrd que duèi l'amor nos liga Veni culir lo jorn polit Veni mon ama pensativa Luenh del monde e son revolùm Vei , la natura renadiva Se vestir de Gau e de lùm A! se podiam ma miga aimada Cap-virar nòstra destinada Se nòstre amor èra pron fòrt Per vincir lo mal e la mòrt. E fargar nòstra desliurança Demolir lo prètzfach de Dieu E lo refar pus agradiu A nòstra umana desirença Mon esprit qu'un ren trebola E quer vira coma un vertèlh  Me dis:" d'abòrd que tot trèscola, Davant la facia del solèlh,." Al temps que la ròsa floris Al bòrd del riu que cascalèja Beurai lo vin que regaudis En me chautant de la mòrt frècha. Quand te veirai, Ange crudèl Me meisse ta licor amara, Sens tremolar davant ta cara Saurai ben levar lo gobèl. Mos cars amics, quand serai mòrt Ambe de vin , lavatz ma cara Tot mon còr fibladis encara, E puèi enteratz me dins l'òrt, Amiga la doça luna Argenta lo caminòl; Desnoza la trena bruna De ton pèl sedos que nòl Vòli sus ta boca lassa E tebesa coma un plor Beure dusca -z a dolor, La sabor dels temps que passa.  Encara un sèr , ô luna blosa, Ta doça flamba amistadosa vèlha dins l'òrt enfestolit; Subre mon raisve atendresit. Calelhon