davalada e invern
Dabalada , invèrn .....
Los jorns giman gris, son chuc de
blesta,
De las nuèches plondas, rajan las
lagremas ,
Qu'un cèl nuechenc voide sus la
Tèrra.
Son fais d'estelas, de pèiras
rossèlas d' aur.
La Masca ven la nuèch artelhar dins
ma tèsta
arpateja, mossega, udola , quicha de
las mas
lo get cascalhejant dels mots a flor de
boca,
la ròsa qu'espeliguèt es mòrta dins
mon cap,
que florisca encara de mon ventre flac,
un jorn,
L' orgasme de l'alba clara per la
vitra asclada,
Consí son bèls los jòcs de las carns
enfebradas
Dins las nuèches mirgalhadas al calèlh
de l'amor .
La Masca gingola blaima jos sa còfa
de palha ,
Prautís mon jaç que nòl e vòl
m'espaventar
L'alba me tròba sens paur , sol , e
sens crenta
Mas me velha de son biais, coma una
cachavièlha.
Se ten la Masca al cabèç , segura de
mon sòrt.
Me para sa cocorda plena de liquor
amara .
Sosca que seriá temps d' alestir la
miá mòrt.
Al balanç del volam , que ten davant
sa cara.
Sa clòsca enfarinada soritz, son morre
falord
lo tòrç de tot costats , sas pòtas
roginèlas.
Cantusseja sòm sòm paure
nenon cabord,
Que crei de m'escapar coma una
regardèla
Las tressusors arriban , engoli l'aire
espés ,
Una musica sorna a emplenat
l'estrada,
Un ataüc pesuc, se mòu a la tèrra
acabada,
Bronzinament de paraulas dins l'aire
tebés
S'aconsomir?
lo tren contunha!
s'escapar ..!
Ont?
L'esglai !
Lo darrièr badal !
E l'etèrna ... fin !
Deman o ièr.
Tot parièr!
Commentaires
Enregistrer un commentaire