la fin de l'estat de gràcia

Ai vist, ai sentit, lo solaç de l'aiga verda que t'apasima de sa calor e de son perfum de mentastre.

D'ondas corran sus l' aiga tebesa, e sus las pèiras lisas,  qu' alisas de las mans.

Calhaus , pèiras , o tombarèls de gravas , per s' arcar son cèl de ciment. Per se traire de la tèrra?

Armas de fèrres espèssas , e frescas ame mantunas palas de sabla, o de ciment, e per tot amagar.

Cossí far per se trobar son plaser, an barrat totas las cledas, e los portals. La lenga d'òc s'escantis ...

M'an copat las mans ?, las idèas?, lo talent? , an tuat mon plaser solitària?.

Ennaut las estèlas dins son desèrt gelat, non real e cosmica, ieu agachi mon desir vergonhòs d'escriure encara e tanben.

Canti coma los clergues son latin , canti sa canson poli-simfonica de desesper

Me soi jagut sus ma bofa d'espigas d' aur, sul matalàs gigant, d'un toat pudent. Val lo còp ?

A l'espera , tal un lusèrp  , que fintarià sa vispa .

M'auràn pas los que se dison que cal parlar d'una sola votz.... e los autres . 

Ai oblidat de vos dire: en montant ai cagat sus las grasas de l'ostal de l'uniformitat.