fin de partida...





Lo cèl es gris , lo sang roge
La luna lusís son grand brasal ,
La posca monta d'un revotge.
La paur se lèva de l'airal.
Que lo vent pòrte lo resson,
Lo pas sul pont que trantola
als temps fòls de la passion,
quora al pitre lo còr tremola
De la canèla,  la vida raja
entre las fendas d'un rocàs,
Entre las popas gota lo lach,
entre los pòts, de carn vermelha,
Quand de temps a sentir lo vent?
M'a embarrada   la cachavièlha?
A galata beure  la licor brumósa,
Qual a getat aquel mal sòrt?
Ai pas que  la meuna aimada,
E lo gost de son perfum?
Sul lièch mofle, sul linçòl,
 de contunh, l' esparnal  dança 
son air de  musica etèrna
la mecanica de l'oblid.



Commentaires

Posts les plus consultés de ce blog

Encara una nuèch

poèta occitan

Lo 101 unen despartament