LO MANGONIER

LO MANGONIÈR

Non marche pas , es la tèrra que vira jols mos passes,

Non vòle pas , sonque lo vent dins mos pialses ,

Non parle pas , levats qualques mots oblidats ,

Non aimi pas que la libertat, e totas las amistats.

Non pensi pas , o alara de mens en mens

Soi un òme occitan perdut dins la ciutat ,

Ressègui las cançons d'un còp èra , las que se cantan pas mai.

Non marche pas sus la Tèrra , non vòle pas e ne soi a me calar,

Los aujòls me dison a l'aurelha d'unes mots estranhs,

A els, lor dison de parlar doçament que lo mond compren pas e escota.

Bon teni mai del dos tèrces de la vida ambe son fais,

Sens gausar bolegar al jo, se pausar la carga , tal un muòl adomergit.

La vida coma un fuòc d' artificis a l'aiga poirida d'un lac plond.

Que s' atudan pudenta las estèlas , quora s'acaban de morir.

Quora lo fosfòr peteja dins la foscor del lac negre.

Lo vent a emplenat ma boca clavelada dels mots bronzinaires

La tèrra revoluma sas nívols mirgalhats emplenats del cèl gris.

D'aucèls becaruts engolan las abelhas chucosas de mèl.

Non marche pas sul sòl , marche pas tot sol , es la Tèrra que vira.

Non pòdi pas volar levat dins los meus sòmis .

Pòdi pas me gaudir mai d'un rai de plenitud a solelh colc .

Ai cregut de marchar de volar , de sautar , de somiar , de cantar, de parlar,

Mas sonque marchavi sus la tèrra , e sonque los fantaumas me venián secutar.

Son elses que me faguèron bracejar tal un marin al pòrt , pintat, assadolat

De raisves impossibles .....Tal un mangonièr.