Un conte per dormir
Quand èri nen
Quand èri nen e que la maire m'envejava a Milhau per passar la setmana tot aquò m'agradava pas tròp . Que non venia, pas la paur de la grand o del pepin, que non , la paur arrivava quand devia davalar o montar los estages dels fotrals ostalasses ont estajavan elses.
I avia la paur del jorn.
La paur m'acuòlava un pauc dins la jornada, se lo pepin me comandava de davalar l'escalièr estrèch de la cava , que virava e revirava dins una torre òrre, dusc'en bas , sai que aprèp un centenal de grads a susar e se trigossar, e qu'i fasiai a paupas dins l'escuresina per pas cabuçar.
Me sovèni pas sonque de que m'envejava cercar lo pepin. Me soveni al revers de la mia pèl que se rebrossava entre que cercavi d'endevinhar se la causa infernenca anava me trapar pel cap o pel cuòl.
Aici en bas , lo pepin salava la charcutalha, cambajons ,ventrèscae autres porcatalhas. Un còp per setmana i me calia anar amb el , que bufava, mentre que ieu me disia de longa que me prenia perqu'avia paur de la causa ; el tanben.
Aqui donc la paur ordinaria del jorn , la que dona un pichòta caganha leugièra mas testuda, sens res pus que de missantas nolors, caganhas autoalimentadas d'un biais per lo passatge frequent als comuns , per la rason que lo cagador se rescondia en contrabas de la dintrada del escalièr infernenc emplenat d'aranhas sauvatges . Que ne'n sortia en gulant com'un ase sens que lo pepin comprenguèri jamai de que se passava. E la grand disia:
- Terre Aime(lo prenom del grand) daissa lo tranquille aquel dròlle ... Qu'i fas paur
Que lo pepin renegava:
- M as que comença de me conflar aquel bramaire. I fau pas res a n' aquel mecut.
E puèi i aviai la paur de la nuèch.
Que dins aquel temps , sens tele lo monde i fasia segond son sicut. Lo pepin aimava de legir lo roman de l'aiga de ròsa del Midi Libre entre que la grand cordelava . E lo ser arribava dapassèt. Clavelavam la carnasaladaria e partissiam sul baloard cap al pont de Cureplan . Aqui totis los sèrs. Las cambras se trobavan al tresen estage d'un imòble polid mas el tanben escur. Mas coma i avia la grand e lo pepin , m'asseguravi, me disia de longa , que la bèstia , se n'avia una dins un canton mancaria pas de lor minjar a elses qu'èran plan mai grosses que ieu.
I avia pas sonque qu'una ampola frèula per esclairar tres estages d'escalièrs. Lo grand asiriva de depensar l'electricitat e n'i fasia una guèrra aspra , entre que ièu passava mon temps de virar lo boton dins cada membra ont passava. Per paur.
Lor cambra èra al cap d'un corredor. La mieuna de l'autra band. La grand me contava totjorn una istòria polida , d'enfant bravas qu'escotava plan , que se dormissa lèu dusca'l matin çò que donava drech a una ponhada de bonbons, lo meteis matin de segur.
Me soveni d'un còp ont una envèja d'escampar d'aiga me tarufèt, una brava orada tant que me revelhèri. Calia plan se levar. Mas se levar èra ça mème que de marchar a la mòrt , davant la bestia feruna e pudenta que m'esperava coma la morena o far de la sarda. Alara me levèri docament lo cap, sens alenar, en gigolant coma un caton una nuèch de prima. E m'alisèri sus la flaçada cap al topin blanc esmalhat en espiguant la nuèch nègra encara tot reboistorat . Ausiguèri los bruchs sords del trafic sus baloard. Vejèri pas venir la rescontra d'una fòrma blanca qu'arribava tal un liaç drèch sus ieu. Aluquèt lo lum la fòrma.
Era drècha , dins sa granda camisa de nuèch blanca e ambe sa boneta que li minjava tota la cara, e li amagava los pelses. Comprenguèri lèu que la darrièra ora èra arribada. Que lo grand Molinier de la Mòrt m'avia devinat e que minjaria pas los grands , mas ieu d'en primièr , que devia èstre mai gostos.
Cridèri entre que la grand ensatjava de m'apasimar en me quichant contra son pitre. Tròp tard una sompa s' espandissia sul ponde ; sens que poguèsse tampar la sorga. Era pas de sang , ni de vin. Ni d'aiga o que non, que tot venia de la mia canèla.
N'ajèri tant paur que volguèri pas pus dormir de la nuèch e encara mens ambe la grand.
La paura ela diguèt sens relambi:
- baste que siaguèsses pas malaute pauròt que ta maire me cridara !
Ieu l'escotavi sens poder quitar de gaitar lo corredor onte una bestiassa negra volontava d'escotelar lo pissaire qu'èri vengut e que capitava d'amagar la sia paur.
Espiguèri tota la nuèch dusca paresca l'ombra clara de l'alba.
Quand èri nen e que la maire m'envejava a Milhau per passar la setmana tot aquò m'agradava pas tròp . Que non venia, pas la paur de la grand o del pepin, que non , la paur arrivava quand devia davalar o montar los estages dels fotrals ostalasses ont estajavan elses.
I avia la paur del jorn.
La paur m'acuòlava un pauc dins la jornada, se lo pepin me comandava de davalar l'escalièr estrèch de la cava , que virava e revirava dins una torre òrre, dusc'en bas , sai que aprèp un centenal de grads a susar e se trigossar, e qu'i fasiai a paupas dins l'escuresina per pas cabuçar.
Me sovèni pas sonque de que m'envejava cercar lo pepin. Me soveni al revers de la mia pèl que se rebrossava entre que cercavi d'endevinhar se la causa infernenca anava me trapar pel cap o pel cuòl.
Aici en bas , lo pepin salava la charcutalha, cambajons ,ventrèscae autres porcatalhas. Un còp per setmana i me calia anar amb el , que bufava, mentre que ieu me disia de longa que me prenia perqu'avia paur de la causa ; el tanben.
Aqui donc la paur ordinaria del jorn , la que dona un pichòta caganha leugièra mas testuda, sens res pus que de missantas nolors, caganhas autoalimentadas d'un biais per lo passatge frequent als comuns , per la rason que lo cagador se rescondia en contrabas de la dintrada del escalièr infernenc emplenat d'aranhas sauvatges . Que ne'n sortia en gulant com'un ase sens que lo pepin comprenguèri jamai de que se passava. E la grand disia:
- Terre Aime(lo prenom del grand) daissa lo tranquille aquel dròlle ... Qu'i fas paur
Que lo pepin renegava:
- M as que comença de me conflar aquel bramaire. I fau pas res a n' aquel mecut.
E puèi i aviai la paur de la nuèch.
Que dins aquel temps , sens tele lo monde i fasia segond son sicut. Lo pepin aimava de legir lo roman de l'aiga de ròsa del Midi Libre entre que la grand cordelava . E lo ser arribava dapassèt. Clavelavam la carnasaladaria e partissiam sul baloard cap al pont de Cureplan . Aqui totis los sèrs. Las cambras se trobavan al tresen estage d'un imòble polid mas el tanben escur. Mas coma i avia la grand e lo pepin , m'asseguravi, me disia de longa , que la bèstia , se n'avia una dins un canton mancaria pas de lor minjar a elses qu'èran plan mai grosses que ieu.
I avia pas sonque qu'una ampola frèula per esclairar tres estages d'escalièrs. Lo grand asiriva de depensar l'electricitat e n'i fasia una guèrra aspra , entre que ièu passava mon temps de virar lo boton dins cada membra ont passava. Per paur.
Lor cambra èra al cap d'un corredor. La mieuna de l'autra band. La grand me contava totjorn una istòria polida , d'enfant bravas qu'escotava plan , que se dormissa lèu dusca'l matin çò que donava drech a una ponhada de bonbons, lo meteis matin de segur.
Me soveni d'un còp ont una envèja d'escampar d'aiga me tarufèt, una brava orada tant que me revelhèri. Calia plan se levar. Mas se levar èra ça mème que de marchar a la mòrt , davant la bestia feruna e pudenta que m'esperava coma la morena o far de la sarda. Alara me levèri docament lo cap, sens alenar, en gigolant coma un caton una nuèch de prima. E m'alisèri sus la flaçada cap al topin blanc esmalhat en espiguant la nuèch nègra encara tot reboistorat . Ausiguèri los bruchs sords del trafic sus baloard. Vejèri pas venir la rescontra d'una fòrma blanca qu'arribava tal un liaç drèch sus ieu. Aluquèt lo lum la fòrma.
Era drècha , dins sa granda camisa de nuèch blanca e ambe sa boneta que li minjava tota la cara, e li amagava los pelses. Comprenguèri lèu que la darrièra ora èra arribada. Que lo grand Molinier de la Mòrt m'avia devinat e que minjaria pas los grands , mas ieu d'en primièr , que devia èstre mai gostos.
Cridèri entre que la grand ensatjava de m'apasimar en me quichant contra son pitre. Tròp tard una sompa s' espandissia sul ponde ; sens que poguèsse tampar la sorga. Era pas de sang , ni de vin. Ni d'aiga o que non, que tot venia de la mia canèla.
N'ajèri tant paur que volguèri pas pus dormir de la nuèch e encara mens ambe la grand.
La paura ela diguèt sens relambi:
- baste que siaguèsses pas malaute pauròt que ta maire me cridara !
Ieu l'escotavi sens poder quitar de gaitar lo corredor onte una bestiassa negra volontava d'escotelar lo pissaire qu'èri vengut e que capitava d'amagar la sia paur.
Espiguèri tota la nuèch dusca paresca l'ombra clara de l'alba.
Commentaires
Enregistrer un commentaire