ficcion 5

La mòrt de la Zize me faguèt tombar las lagrèmas, la pensada sorna del sicut malastros onte me trobavi. Totjorn mon idèa tornava a l'imatge del conduch d’escobilhas, a la dubèrtura automatica del sas, que tardaria pas de petar coma un còp de canon. Al temps passat dins la galaria, a paupèjar, me venguèt l’idèa orre que la vida èra a mand de s'acabar, qu’èra pas qu’una question de minutas , de segondas benlèu, e la folia encadenada al prigond de mas circonvolucions cerebralas se deslarguèt coma una tempèsta, que me bandèri coma un arc entre las placas de titanium, de las sòlas duca’l còl. Que lo rastèl me cracinèt. Que, contra ièu, sens cap de volontat, sonque per reflèxe, me susprenguèt de tener l’alen coma un òme a mand de se negar. Levat qu'al revèrs, me voliai gardar l’èr dels palmons coma un ben precios, una golada de vida, per l' aparar del voide, e que seria pas l'aiga que me vendria emplenar las alveòlas pulmonarias, que totes serian esclafadas lèu, talas las bulas de chingòm. Solide dins qualquas minutas, revertaria un peis casut del sèu bocal, que bequèja, coetèja , alena en agachant a l'entorn de sos uèlhs grands alendats, l'èr treblat, sens ausir lo bruch vital de l’aiga, que vendra pas li portar a sas gaunhas ròsas l’indispensabla molecula d'oxigène.

D’aquela idèa m’escacalèri tal una cabeca. E trobèri ridicul de rire aital. Bob se risia tal un falord .

Rire. Diable! Un rire que rebombissia curiosament. Venia caluc lo Bob. Era pas la pena de s’acrencar a las parets metalicas, lèu i auria pas cap d’èr, èra pas la pena de tenir ton buf Bob. Era fotut lo Bob. Degun o saupria pas jamai son viatge per las escobilhas. Se passèt cinq bonas minutas aital que s'arrapava tal un cranc sus un ròc, plegat de mofa, a l’ora de la marèa bassa.
Puèi plan planet, una lusor pichona d’espèr s’aluquèt dins un canton de son èime. Un rai palle, lo mot es un pauc tròp fòrt, pas un quiti ulhauç, mas quicom coma la flamba tremolante d’un calèlh. Puèi de mai en mai fòrt. Carculèt lo temps, furgava los remembres poscoses . Quand de temps demòrava dubèrt lo sas ? De calcular aital, una viròla li trauquèt las tempas de tant s’espelforçava de trobar la responsa. Aquò foguèt una vertadièra benediccion quand , subte, li venguèt a la memòria, lo remembre clar del capitòl del manual que ne parlava :

….. Lo personal de vèlha contrarotlara un còp per setmana lo fonccionament del SAS de las escobilhas , e subretot l’estat del conduch . Subretot verificara amb sonh lo temps de dubèrtura del SAS que dèu pas subrepassar dètz secondas al risc major de menar a la depreissurisacion totala del Pofre, e a la mòrt de l’equipatge…

Lo mecanisme de caça de las escobilhas, usenças e comuns marchan per diferencia de quichatge entre lo dedins, a la pression atmosfèrica e lo defòra, lo voide perfach, segond lo quite principi de la propulsion a reaccion. Aquò’s autorisa una celeritat de salida pròcha de dos cent kilomèstres per ora . Los ensags del laboratòri mostran qu’aital , lo Pofre es aparat, de las projeccions malastrosas, principalament, los sistèms fondamentals d 'apròcha e de transmission, los ecrans de contraròtle, (visibilitat e veirinas), lo sistèm de propulsion, los reactors, lo sistem energetica ambe los panèls electrò-generators e captadors de particulas .

Qu’ aprèp cada viatge, a l’arribada al pòrt d’estaca, es de la prumièra importancia de verificar l’estat del conduch, de lo netejar se far besonh . E d’assegurar l’estampament de las clavaduras de totas las pòrtas, ço que podria metre en perilh a l'encòp l’equipatge e l'astroneu..

Mas per astre, solide que los manteneires oblidèron mantuns còps de curar lo conduchl. Se trobèt que las parets desapareissavan jos un polida espèssor de fangaras, onte las mans s’afonsavan, ont grèlhava de la mofa fluorescenta, merce donc a l'oblid que, senon auriai pas pogut escalar dins lo tube.

Curiosament aquèla pensada li donèt un pauc de solaç.

Levèt lo cap e estimèt que li demorava cinq mèstres de montar . Calculèt qu’ èra dintrat dins lo conduch dempuèi mièja ora. Auria pas lo temps d’arribar al portanèl de la cosina. Lo SAS tardaria pas de se dubrir. E alara pfut seria caçat coma un tap de blanquèta .

Lo manual disia pas quand de temps l’èr metia per tornar. L’urgencia èra de s’acrancar de totas las arpias . Lèu comprenguèt que decond on estava podrai tener la butada subte de decompreission. Li calia dabalar tornamai de cinq mèstres per s’engulhar dins l’embrancament que se trobava dejos, e d’espèrar de se blocar entre las parets quand ressontiria lo còp de tròn.

Doçament, que s’agissia pas de tombar al fons del potz, entamenèt la davalada. Sabiai que la quicha de l’èr començava de creisser. Li sembla d’alenar mal, e que la susor li gotava dins los uèlhs, e que trima per pas alisar pas. Sentit lo batement del sang dins las tempas Se rebalèt en mormolhant de paraulas falordas.