La fugida del temps

Sol, me daissas sol, com’ un nen

E las mieunas paraulas se perdon,

Me sarri de tu per plorar sus ton sen,

E las mieunas paraulas s’envòlan

Ta boca ditz los mots falords

Que volontan tuar nòstr' amor.

Amiga, me cal pas nhafrar lo còr.

E las mieunas paraulas s’atudan.

Me dis : me de que soi per tu ?

Que fau ieu, dins aquel monde ?

Ne vòls pas dintrar dins la ronda

Vòls n’en finir amb la quita paur.

E las mieunas paraulas s’abocan.

Me dises qu’as perdut lo gost.

Tornas e viras dins la cosina.

Sens remirar l’òrt enfestolit.

Praquo un castèl bastiguèri,

De las parets de rimas garèlas.

E disi las mieunas paraulas.

Per vincir lo mal e la mòrt !

Per vincir lo poison de l’arma !

E dises que caldria tot quitar,

Per caminar endacom mai...

E disi que nostre amor es fòrt.

Coma al temps de la joventut.

E las mieunas pensadas s’envòlan.

Alara escoti la nuèch prigonda.

La mieuna aurelha sus ton còr

Las mans sus tas ancas moflas.

Escoti l’ersa de l'alba montar.

Coma una saba blanca.

E las mieunas paraulas s’enauron.

Per clavelar l’ombra del temps.