Pofre12 ficcion

Bob se revirèt en gemegant. Aviá las mans ligadas. Amai òm li aviá sarrat una còrda entre lo còl e las cavilhas, çò que l’escanava que que faguèsse, al pus mendre gèste l'’aufegava. Espauruganta e tarribla, aquesta sentida de solesa, d’èstre despoderat com’un nen. Ensajèt de gular. S’ausiguèt cridar tal un poleton de la cloca que sonariá sa galina de maire. La set lo furgava prigond.

Capitava pas de trobar la rason. D’un còp se demandèt de que disiá lo manual en tala circonstancia. Mas trobèt res per se rassegurar. La memòria vuèja. Puèi li tornèt lo rabaladis de la vesprada, o de la velha que sabia pas quna ora podiá èsser. Tot çò de vistable qu’èra estacat com’un salcissòt, sul ponde dins l’escuritat totala. Sentiguèt la paur montar. Sentiguét una man negra li sarrar lo gargalhòl. Cridèt tornamai. Escotèt lo bruch de las maquinas, un vonvonèjament sord que ressontava dins totas las placas metalicas del Pofre. Pensèt que Vertolhon lo deviá jà cercar. Que l’alèrta èra sonada. Mas de que fasiá Sofia. Perque li portava pas ajuda ? Se remembrèt que sabia pas onte èra jagut. Era as possible que Sofia l’ajesse assucat. Puèi li tornèt l’imatge de la causa que lo seguissiá dins lo conduch, que ganhava sus el, que li lecava las cavilhas, quand la Sofia, e sens o voler, dubriguèt lo portanèl de las escobilhas.

I aviá quicòm dins lo labirint, quicòm que cercava de prendre las comanda de son esprit, quicòm mai que perilhos, que subrepassava l’inteligençia umana.

Li calia se desliurar lèu ; donar l’alerta, avisar lo centre, aparar Sofia.

Que la causa capitèsse de sortir e ne’n seriá fenit de nosautres dos.

Quand de temps aviá durmit ?

Ausiguèt la pòrta se dubrir. Assatjèt de se virar sul costat. Una votz doça li parlèt. « Alara companh de malastre… Te’n fagues pas … Te decelarai pas »

Una man encara mai dolça li alisavèt lo front.

« Sai qu’ èra venguda caluga…. O trèva, o cabeca, la gossa »

La votz reprenguèt : « bèu mon car amic …. Que me fa pietat… sas que soi coma tu, un passatgièr clandestin…. »

Li dessarèt la còrda. Bob miaulèt un mescladis de son incomprenables. L’autre li vojèt de l’aiga entre las pots. Bob s’escanèt un còp de mai. Mas la femna que vesiá clarament ara li faguèt sinhe de se calar. » Cala te que se la sòrre te vei, va me tuar… » Bob se sietèt e sentiguèt sul pic una crampa dins la camba drècha, li montar dels artèlhs, al pompilh dusca dins la cuèissa . Se tòrçeguèt tal un vèrm. Gulèt e l’autra fronzèt las ussas, li tornèt una tapar sus la boca, de far doçament. « Parlatz bas te disi ièu qu’arisca mal… »

Bob se tenguèt de li escupir a la cara.

« mas puta anètz quitar de far la comedia…. Non que soi lo comandant del Pofre…Destaquatz me sul pic… »

Silvia s’esclafèt. Lo vejèt sale , pesolhos, lo passatgièr de las escobilhas que se noirissiá sai que dels demai de repais que tombavan « del cèl » . Lo paure que se cresiá comandant ! Tenia lo vestit sai que mas l’esprit s’en mancava.

« apasimatz vos… Senon m’en vau… Comprès… Se volètz… Ièu tanben viatji sens autorisacion… Comprenètz ? Coma vos . Sofia me faguèt passar que lo comandant aici es un brave colhandre, que pèta sèc la rabia e que se pren per un general pareis… »

Bob la fintèt . Parlava seriosament la Sofia. Sai qu’èra venguda fata :

- destacatz me sul pic senon…

- pòdi pas

- que ?

- pòdi pas…

- vos trufatz esperi…

- que non coneissètz pas la mia sòrre…

- Espera quand serai liure veiratz un pauc…

Silvia s’espauruguèt. Benlèu èra perilhos aquel omenàs, benlèu qu’èra a boca de far son capuditge, de la tuar , de l’estripat , de la violentar. Que fugissiá amagat aital dins lo conduch ? Causiguèt de lo daissar estacat. Podiá pas ariscar d’èstre devinhada. Li prometèt de lo descordelar tre que quitaria de l’amenaçar.

Al Bob tot lo sicut li pareguèt curios, un pauc coma una cachavièlha. Vesiá ben que la filha èra venguda falorda. Un dobte lo trapèt. La filha èra jà enlucernada. E se tot ara la bèstia, lo nivol blancat aviá capitar de passar dins la cosina e de trapar l’èime de Sofia. Se tal èra lo cas se vesiá ges de ren per s’escapar. Erem cuèches. Benlèu que la bèstia li daissava una mena de libertat, de liure-pensada… Mas en agachant mai vejèt qu’i avia mantunas pichonas diferénçias. Sofia pareissiá mai doça, mai granda, Avia una cabeladura castanhenca que li dabalava al rens. Se teniá ame graçia. Era linge, destrigada. Portava de vestits d’un autre temps, mini rauba al ras d’una pichòta calsa « vichy », sens debasses. Clinava lo cap lèugièrament de costat e nolava un perfum de marqua cara, que coneissia plan, qu’èra lo de la maire. Li tenià la tèsta dins lo croia del braç contra sa popa considerabla tant que Bob cresèguèt una segonda qu’anava poder i molze un pauc. Lo brèçava. Savia i far la Sofia se diguèt, la coneissiá pas aital. Qu’èra Sofia sens èstre ela. Milhor que Sofia. Una reina. Virava caluc el tanben. Ensajèt dapassèt en permejant d’explicar se d’unes còps la filha aviá perduda los sens :

- destaqua me Sofia, que dirai pas res a degun. Lo farai pas lo rapòrt. Qu’es grèu mas sens consequençia dusc’ara. Que i a una nivolada blanca dins lo conduch de las escremièras ; que va nos engolir se pòdi pas me desliurar lèu, e demandar d’ajudas. Que l’ai vist de prèp, que se’n manquèt gaire de me chucar pels pès, la mesolha e la cervèla. Qu’o ai plan sentit. Que me parlava dins lo cap, drèchament. Me disiá que nosautres èrem pas que de moninas bèlas mas que de quitias moninas. Se vòls elses son unas inteligençias majoras que superan l’univèrs, que cercan dempuèi de sègles una espècia coma la nòstra per s’espandir encara mai. Que ièu, qu’o volguèssi, me fariá rei de la Tèrra, e que me capitariá la fortuna , la glòria , e las femnas . Que me sufisiá de li dubrir la pòrta de mon esperit. Que saupriá la trobar de tot biais; mas que seriá melhor de « cooperar » en la dubriguent de mon voler. As comprès ara per que soi tant espaurugat, e sabi pron consi mon discors pòd pareisser nèci, mas t’apromèti qu’ai plan vist tot çò de que te parli, e que me cal desliurar sul pic, se que non sèm fotuts totes dos… Encara un còp te juri que ne’n parlarai pas a degun e que contunharem de far la còla se vòls … E mai que sias una brava filha tu , que t’aviái mal jutjada.

Silvia li vojèt encar a bèure. Li faguèt sihne de s’apasimar. La potingua l’acossomiguèt. Li breçava lo cap. Lo paure, aital sol dins l’escuresina , se comprenia perfachament consi aviá perdut lo cap.. Chut Chut li bufava a l’aurèlha. Lo ressava : Apasima-te. Sias salve. Auras pas besonh de tornar dins lo conduch. Degun t’i fara tornat . T’apromèti . E la Sofia i poirà pas res far. Te rescondrai ièu, e se la sòrre te troba, e ben me trobarà sul camin. Quand al comandant soi prèsta de li far sa fèsta se cal. Silvia se sentia mai que fòrta , mai que coratjosa. Sentissia puntejar l’amor dins son còr de piucèla. Degun auriá pogut li levar. Lo comandant revertava mai un nen entre sos braçes. Un nen que romeguèt, ronquèt un còp mai fòrt, dabant de s’aconsomir d’a fons, per causa dels somnifères, qu’aviá mesclats dins lo gobèl. Ame lo vin lo Bob sentigèt de res. Silvia se trachèt que l’òme aviá pas gaire minjat. Puèi se levèt. Faguèt los dètz passes que la separava de la pòrta. Se revirèt en soriguent. Atudèt lo lum e sortiguèt sens oblidar de virar la clau.

************

Darrièr la grilha de ventilacion Pi1sang s’estrambordava. Espiguèt la scèna. La trobèt tocanta. Se diguèt que l’espècia umana èra pron interessanta, la pron agradiva de totas las raças vistalhadas entre doas milas annadas.

Se vejèt tornar sus la planèta maire de la raça. Seriá un triomfle. Sèria sagrat, coronat, anòblit amai, e batejat melhor descubraire del sègle. Qual podria creire, que se capitariá, quicòm d’inausit, dins aquel redol endarrièrat de la galaxia, que totes fasian las potas finas, e volontavan pas d’i anar furgar, e que l’envèron en se trufant los mèstres, ame lo paure Pi2song, eroï, que donèt sa pèl, dins una lutja qu’èra pas de creire e qu’el Pi1sang n’èra lo vincidor ultim. N’i avian de millards e de miliards d’umans, un per cadun per tal dire. La fèsta que !

Pel moment n’aviá tres aqui dejos los uèlhons e sabiá pas qual prendre.

Solide que lo « Bob » li pareguèt un temps melhor, mas en soscant se vesiá clar qu’aquela Silvia èra tanben quicòm de polid, una femenèla sai que mas de la primièra borra… L’autra femenèla l’aviá pas encara costejada… Se carrava totjorn de gostar, non puslèu de chucar un pauc la color de las armas avant d’estajar. Ren de mai gostos que l’emanacion que raja d’un esperit uman. Avia jà sentit quicòm de pròche mas jamai un chuc tant fòrt.

Lo problème èra tanben qu’èra sortit de las escobilhas per dintrar dins los conduches de ventilacion, mas que las malhas de las grilhas, èran tant finas que podiá pas las atraversar, levat de se retrovar nhafrat en un milierat de tròças, que n’avia pas gaire enveja.Un còp èra passat a travèrs d’un molin de carn d’una maselaria, onte s’èra enganat per causa de la nolor, brèu, n’aviá servat lo mai òrre sovenir de sa vida.

Non tenia l’eternitat per el. Avia trobat « LO » tresaur. Lo voliá pas daissar, lo quitar dels uèlhs ; lo coava, l’alisava, lo suenhava en pensada sonque pel moment.

Niflèt un còp d’a fons. Se sentissia plan fòrt l’arma del Bob dins la som.

Una taulejada l’esperava. Sabiá qu’avant la fin del viatje una pòrta se dubririá…