Max Roqueta

Max Roqueta, l'òme e l'òbra qu'aital se titolava la conferença- discutida del dimècres passat a l'ostal d'Occitania.
Que me sia permès de mercejar a Tardiu, Surre Garcia , Ginestet e a l'animator que , milanta excusas doblidèri lo nom, que nos esclairèron de son agach e de sa legidura de l'obra de Roqueta, causa que lo legidor amator, coma ièu, que s'acontenta pas que del plaser de se daissar enlucernar, sens destrigar los fials entremesclats per l'engenh de l'autor, sens comprendre , son biais , sa tissa, sa tòca, sens nomenar sonque , los tèmas que tornan de longa, que caminon de contunh per sos escriches, coma la peira , lo voide , la votz que monta de l'avenc, e l'eternitat minerala del païs, lo silenci, lo desespèr, la crudeltat dels òmes...
Amai encara la volontat de parlar , d'escriure , en oc, amb l'ajuda d'una lenga subrebèla , fargada per totes los occitans , per l'enauçar e li permetre de tot dire, enfin peltirada del motle estrèch del felibrige , del regionalisme passeiste, del carcan pesuc que d'unes encara uèi sonan lo patoès , e del complexe prigond dels occitanistes en rapòrt del françès, paraulas que fan un retrach de l'escrivan que se pòd pas devinhar, per los qu'an pas agut l'astrada de lo rescontrar, o de lo legir d'un uèlh aluserpit e critic.
Ailas J F Brun non poguèt venir nos assabentar de sa relacion amistadosa e de son contact fòrça privilegiat ambe l'escrivan. O regrètem qu'auria aimat l'ausir parlar de l'influenca de Roqueta sus son escritura a el e de "Septembrala" per exemple.
Mas al cap, me remembrarai d'una serada agradiva, menada per de personas força saberudas e qu'òm aimaria escotar parlar de Bodon per exemple.