Mirgas e Mascles

Lèu Lennie tornèt dels bartasses. Portava pas qu’un tròç de sause a la man. Jòrdi se metèt sul darrèr.

-va plan , diguèt tot doçament, dona me aquesta mirga ! Lennie se liurèt a una pantomima d’inocença fòrça complicada.

-quna mirga , Jòrdi ? Ai pas cap de mirga. Jòrdi parèt la man.

-anem dona me la . Creses pas de m’enganar sai que ?

Lennie trastolèt, recuòlèt, jitèt un agach esglasiat dau la linha dels bartas, coma se pensava de se trapar la libertat en fugiguent. Jòrdi li diguèt secament :

- me donaràs aquesta mirga , o te foti lo punh pel morre ?

- te donar de que Jòrdi ?

- o sabes tu fotrament plan . Vòli la mirga.

De racacòr ; Lennie cerquèt dins la pòcha . La votz tremolava leugièrament.

- savi pas per de que la pòdi pas me servar. Es pas a degun aquela mirga. L’ai pas panada. L’ai trobada mòrta a l’abroa del camin.

- La man de Jòrdi demorèt emperiosament parada. Plan planet , coma un can que vòl pas tornar la bala a son mèstre, Lennie s’apròchèt , se recuolèt , se sarrèt encara. Jòrdi faguèt claquar los dets , e al bruch sec , Lennie li pausèt la mirga dins la man.

- Fasiai ren de mal ambe ela , Jòrdi. Fasia pas que l’alisar.

Jòrdi se levèt e escampèt la mirga tant luènh que poguèt, dins l’ombra dels bartasses, pèi que se sarrèt de l’aiga per se lavar las mans.

-bogre de fat . Te pensavas pas , sai que , zo veiriai pas qu’avias los pèds trempats d’aver passar l’aiga per l’anar querre ?

Ausiguèt Lennie gingolar e se revirèt subte.

-ara que brama com’un nen ! Miladius un fotral de tipe come tu !

Las brègas de Lennie tremolavan , que n’avia los uèlhs plen de grèmas.

-Ò Lennie !

Jòrdi pausèt la man sus l’espatla de Lennie :

Te l’ai pas prèsa per èstre missant. Aquesta mirga es pas frèsca, Lennie, amai, l’as afrabada . Te cal ne trobar una autra, una nòva , e te permetrai de la servar un pauc.

Lennie se seguèt pel sòl e baissèt lo cap contristat .

- savi pas , ont ne’n trovar , de mirgas. Me sovèni a una dòna que me’n donava, totas las que trapava. Mas aquèla dòna desapareguèt.

Jòrdi se trufèt :

-Una dòna dises ? Te remembras pas cap qual èra aquela dòna ? Èra la tèuna tata, Clara. E quitèt de te las donar . Per qué las tuavas totas de longa.

Lennie l’agachèt sormnament :

-Èran tant pichonas , diguèt per se desencusar. Las alisavi, e pèi , lèu , m’agantavan al cap del dets , alara , las sarravi un pauc sul cap, e pèi èran mòrtas… Per qué èran tant pichonas. Jòrdi consi m’agradaria d’aver de conilhs . Son pas tant frèules.

-fot me la patz ambe tos lapins . Que podem pas sonque te fisar de mirgas viudantas. La tata Clara , te donèt una mirga en caocho, mas que jamai te’n trachèsse pas jamai…

-èra pas agradiva d’alisar diguèt Lennie !

Los fiòcs del calabrun montavan dessus la cima de las montanhas, e l’escuresina tombava dins la valòia . Jos los sauses e los sicomòrs, las sornuras èran censadas totalas. Una carpassa montèt a la susfacia de l’aiga , prenguèt un glòp d’èr , puèi s’aprigondèt misteriosament dins l’aiga negra daissant los ceucles s’espandir subre l’aiga. Dessus d’elses , las fuèlhas tornèron frenir, e las floquetas de granas dels sausas s’envolèron , e anèron se pausar a la susfacia de l’aiga.

- e la lenha , la vas anar querre ? demandèt Jòrdi. N’as tota una pila darrièr aquel sicomòr. De sobras de las aigadas. Vai la querre.

Lennie passèt darrièr l’aubre e portèt un braçal de rams e de fuèlhas mòrtas. Las jitèt a molons , sus la pila de cendres vièlhas, e tornèt ne cercar mai. La nuèch èra censada tombada. Las alas de las tortoras suiblèron a l’abroa de l’aiga. Jòrdi se sarrèt del molon de lènha , e aluquèt las fuèlhas sècas. La flamba craicinèt entre las ramilhas e s’espandiguèt. Jòrdi desnosèt la saca e ne sortiguèt las tres boitas de mongetas . Las metèt quilhadas a l’entorn de la flambada tot prèp de a calivada mas sens que toquèssen las flambas.