Pastre

Lo pastre se sonava Titin. Enfin que lo sonavam aital. Gardava de longa una tropelada pròcha de 400 fèdas del costat del Causse del Mejanèl.
Disia pas grand causa e quand o disia èra en occitan, coma se mormolhejava dins un buf.
Un jorn praquò que caminavèm totas la cola dels gafets desòbrats, cap a la bauma dels "engleses", nos cridèt just al moment onte passavam aval , jos el, sens lo devinhar , mentre qu'el nos gaitava a l'ombra d'un garric .
-mesfi, mesfi mesfisatz vos dels sèrps ...sul caminòl.
Des que volia dire?
Nosautres escotèrem pas e contunhèrem de marchar. Alara el dabalèt dusca'l camin ambe son drèlh e furguèt prigond un trauc jos un rocasse. E ne'n sortiguèt una longa cordelada viudanta de vipèras,j l'una a la coa de l'autra , coma se la primièra mostrava la rota a tota la tièra. Degun poguèt pas sonque cridar.
De costuma las tuavèm totas, ambe la ratunha, e las portàvem fièrament, a l'ostal de comuna que pagava per cada cadavre, mème se, a fòrça de rebalar de pertot, l'aviam trobat tot rede a l'abroa de la rota, e que tot lo meriti ne'n revenia a una veitura....
Mas pel còp foguèrem tant susprès que pas un aguèt l'idèa de trapar de la cailhassa per oc far.
E totas las vipèras s'enfugiguèron pels bartasses.
Titin èra tornat montar a l'ombra de son garric sens dire ren de mai.
Crèsi plan qu'oblidèrem de lo mercejar coma o meritava. Qu'aquel jorn, solide que l'envèja nos passèt subte de davalar dins una bauma ont benlèu nos esperavan d'unes serpatas gigants
Es aital que Titin sai que nos sauvèt la vida, e que me diguèri que benlèu compreniai un pauc son lengatge curios, sens l'aver jamai après, çò que m'espantèt tant e mai que ne'n parlèt a la maire al retorn:
- mama lo titin me parlèt e ièu comprenguèri...
Alara maman bufèt fòrt, se virèt vèrs una amiga que bevia lo cafè, e respondèt :
- mas qu'es c. coma la luna aquel dròlle...
Cò que me donèt pas l'ombra de la debuta de la coèta d'una responsa ....