Paradis e aucèls

Aucèls de paradis.

A l'origina de la creacion, i avia l'aucelum, maites aucèls de tot costat, dins los bòsses , las pradas , las montanhas . Erem a la debuta del monde , davant que l'òme davala de son aubre per marchar sus las patas de darrèr .
E tre davalat l'òme s'espandiguèt sus la Tèrra , e espeliguèt dusca dins los ròdols los pus oblidats.
Tant e mai , captitèron, que d'unas parlèron d'una quitia raça pichona d'òmes sus una isla , benlèu l'Indonesia . L'adaptacion que !
Puèi l'òme i anèt per copar los aubres , de tot son vam, e que ne'n copèt tant e mai que ne'n demorèt pas gaire.
E los aucèls paures moriguèron de lassitge qu'avian pas cap de brancas per se pausar, que i avia pas pus d'aubres.
Alara los aucèls desapareiguèron , d'en primièr los de totas las colors.
E lo monde venguèt gris . E lo solèlh s'atudèt . E alaras los savis e los subreviudants sabèron lèu que lo monde anava de morir. E que demandèron als enfants de dessenhar lo cèl e las colors per lo sauvar. Mas n'en avian pas cap lo remembre.
Lo darrièr aucèl foguèt un pipach roge , lo darrièr invern. Sautèt sus la taula rosigada pels vermes , d'un ostal vièlh , a l'abroa de l'Ocean , per cercar qualquas micas oblidadas de l'estiu. Ne'n trobèt pas una.
Sos darrièrs mots foguèron : e ben paures los òmes an pas finit de patir . Que sabia plan que la mòrt de l'aucelum èra quasiment la mòrt de l'òme .