Lafont e los autres

Aièr qu’aguèri l’astrada d’escotar Philippe Martel e Philippe Gardy, venguts especialament nos parlar de Robert Lafont. Tot aquò se debanèt carrièra Malcosinat a l‘Ostal d’Occitania .

Cal dire qu’i avià gaire de monde per escotar los dos saberuts , mas que la serada foguèt fòrça interessanta, mercè d’elses . Son d’òmes que se podriam escotar parlar tota la nuèch.

P Gardy nos mostrèt un costat desconegut de Lafont es a dire : Lafont amb l’escritura , sas poèsias de la debuta qu’obliguèt lèu …. curiosament.

Puèi lo Lafont l’eiritièr de Mistral , d’aquela idèa d’Occitania « dis Aups a las Pireneas » dins una Euròpa federalista . Coma la somièt Camproux . Demesir lo podèr dels estats per que creisson lo dels pòbles encadenats.

Puèi descriguèt lo Lafont critica literària , dur, mai que rèdde tant dins los « Cahiers del Sud » que dins una autra revista parisenca auèi despareguda( qu’oblidèt lo nom) , ambe lo sèu prètzfach de far reconeisser pels intellectuals françeses , la valor de la literatura occitana . Sens resulta...

Lafont donant son idèa sus çò que devià esser l’escritura occitana , sens tombar dins l’ « emonilhisme » , coma venguèt de mòda pels escrivans, totjorn en fasa d’ « analisi » , de se plaçar al mitan , sens estre en prèsa ambe los autres e las realitats.

Per el tronèt la clavadura de las minas , lo mes de mai de 1968 enfin la protèsta giganta del Larzac.

Fin finala que Lafont foguèt gaireben lo sol de s’inspirar de l’idèa d’Occitania, l’espandi occitan. Que los autres escrivans los quite Roqueta o Manciet escriguèron mas sens s’afogar del païs de « las doas mars e de las tres montanhas » .

Enfin i aguèt lo Lafont dels « baroques » occitans, l’òme que sabia sentir lo vent , mai que los autres , que parlèt dels trobadors d’un autre biais.

Tot compte fach tot aquò me venguèt l’idèa que Lafont avià sacrifiquat son mestièr d’escrivan, son talent per lutjar sonque per Occitania .

P Martèl nos mostrèt la sia volontat capuda de trobar d’aligats per ensatjar de far grèlhar l’ « autonomia occitana ».

Ambe la fondacion de la « joventut occitana » , sa participacion al felibrige, puèi son arribada a l’IEO , amai consi volguèt prendre en compte los problèmes economics contre l’avis de Castanh , (e d’embrolhs), que per el tot aquò èra pas de la competencia occitana, mas parisenca . Laffont s’aliguèt ambe lo PC , ambe Maffre Bauge, tot aquò per ren , lo renèc de veire l’Espanha arribar dins Euròpa , per paur de pèrdre los viticultors que per el èran lo darrièr aparador de la lenga d’òc. E de contunh la cerca de l’ajuda de la borgesia introbable , per qu’èra pivelat per l’exemple catalan .

Puèi l’afrairament ambe lo PSU que donèt pas ren.

L’arribada de Mitterand annada 1981 , e la mitat dels ministres amics que tutejava sens que faguèsson ren per nosautres.

Mas i aguèt pas de demanda occitanista a l’epòca per que totes creguèron que Jesus èra tornat ? E que los perdigals anavan tombat rostits.

Puèi la prèsa de consciença dolorosa que los quites socialistes farian pas ren.

E alara l’exil de Florença. L’arc Florença, Barcelona, ambe l’Occitania al mitan, coma un grand voide estorrit pel « rei » de França.

P Martèl soslinhèt que l’ofèrta Lafontènca de l’ « autonomia », de la diversitat , de la realitat occitanista tombava sus una societat occitana que ne’n volià pas , qu’èra pas madura e que uèch sègles de centralisme reial, puèi republican se podian pas escalfar aital…

Alara faguèt lo retorn a la sorga , a la debuta de l’idèa occitana , la d’una Occitania que passa per l’adobament de la borgesia .

Un òme dabansièr , un òme creator, imaginaire , fondador, que sautava, mai que las brutlava las etapas , que s’afoguèt d’economia , de geografia, de linguistica, d’istòrià , d’escritura , de poesia …

Totjorn de cercar la capitada per l’idèa majorala d’ Occitania.

Un òme encara mai gigant que cresiai après d’escotar P Martèl e P Gardy.

E per finir un òme que fa que lo 24 serem 50 000 personas per Carcassona , que farà que ne serem aqui de « jogar lo darrièr jòc ».

Ara l’occitanisme se sarra de l’idèa ecologista totjorn pr’amor de capitar .

R Lafont ensajèt sens relambi de dubrir totes las pòrtas, sos fracatges e sas capitadas devon nos ajudar per causir un vial dins nòstra talvera .

L’idèa occitan grelhèt . Lo mot « Occitania » es mai conegut de quand començèt de lutjar.

Ara los simbòls de la « republica », lo sistème, l’escòla , la securitat sociala , los servicis publics de tota mena son a mand de desapareisser .

L’èrsa va tombar . Amg ela lo masqueta. D’ora en dabant , l’occitan exagonal podrà pas gaire somiar d’un pòste de regent o de postièr, d’agent EDF, GDF , e autres a Paris . Aquò’s acabat . Lo ridèu va tombar.

En facia de l’evolucion liberala que va tuar tot çò que fasià l’estacament occitan, als simbòls, de la republica françèsa , solida que va nos faltar Lafont, e qu’ aimariai plan de coneisser son analisi…

Milantas còps mercès R Lafont .

Commentaires

Posts les plus consultés de ce blog

Encara una nuèch

l'escorsa