La trocha occitana

per escotar

Un còp èra anèri pescar Los , un brave rivatèl que davala coma un luserp de las montanhas d' Aubrac .

Per aquò far daissèri la veitura a l'Abessièra . Un país perdut de dos estajants , un còp èra, levat la toristalha, un jove de seissanta dètz e la sia maire de mai de nonenta . Me cal dire que m'espaurugava son can borrut, « un beauceron » , tal un vedèl que servava la dintrada de la prada , e lo camin unenc que menava al riu. Aquel riu se vésia pas cap. Era perdut dins las tubas dos cents mètres aval.

Se me recòrdi plan que m'enganèri. Qu'i avia una mena de ròc ont lo camin se perdiá dins sa forca, coma se voliá pas te menar à las trochas. Un rocas ambe un trauc polit , tampat per un pèira, giganta que me fasiá soscar de las baumas preistoricas...

De l'autre costat de la montanha, i avia un autre trauc gigant fach pels romans , que cercavan d'argent...

Doncas, un còp de mai, m'enganèri prigond. Me faguèri paur tot sol. Qu'al cap per me salvar marchèri sus una mena de moqueta de bartas, de babísses e de romecs, de mai de dos mètres espèssa . Que passèsse al travèrs , e seriái vengut sèc com'un parpalhòl a la fin de las sasons del amor

A la fin l'ausiguèri lo riu. Cantava mai fòrt a cada pas. La passejada s'acabèt sus la mofa , que la fintavi luènh entre los fraisses , ambe de menas de tacas iranjadas. Figuratz d'unes plens ponhs de giròlas. Que sabèri pas mai ont las metre. Que pel còp las pleguèri dins un pul.

Que los campairòls m'en chautavi. Que ieu èran las trochas que m'encapriçavan.

Pesquèri la vesprada tota . Ren. L'aiga coma de cristal . Se'n vesiá pas cap la coeta .Pas d'ombra. Cap de trochas e de piutadas de pertot , sus l'arena, coma se lo rivatèl èra vengut un luòc de rescontres .

Ensatjèri , la mosca , lo sautaboc, lo vèrm, Ren.

Me setèri per minjar.

Gaitèri las zig-zaga de las penchas de sèrp, dels tavans , dels mosquilhs, de las mocas de mèrda que van per tropeladas dins las montanhas . Puèi tornèri de desplegar la cana telescopica.

E sul còp de cinq ne'n faguèri cinq , tot juste a la malha . Los es un rivatèl que te tua : pòt t'emplenar la banasta o te crebar d'a fons.

A cinq oras n'ajèri mon confle. Prenguèri lo vial. Per una ora per tornar al vilatjon.

Lo camin se perdèt. Lo camin s'es perdut. Lo pepin disiá que lo camin èra fach per de vacas que revertavan las cabras. Alara imaginatz per un òme.

Susava , alenava , me trigoçèri gaireben una ora per tornar a la veitura.

Amont fasià bèl temps. Que me demandèri s'eri pas partit tròp lèu.

Lo jove païsan de seissanta dètz ans m'esperava a l'autre mand, sietut sus una parèt . Me diguèt:

-alors ...ça a marché

I respondèri pas sul pic puèi alenèri

• i a una font per aici?

• Vous en avez fait combien

• paura que tèni la set ....

• Venez boire quelque chose

• mercès...

Lo seguèri en trentalhant dins las coirassas.

Me prepausèt doas dotzenas d'uòs e quatre talhons de cambatjon en escambi , per una trocha . Era cabord de trochas el e la sia maire . Ieu agachavi las estelas pichonas roginèlas que se passejavan pels meus vistons.

A la fin s'enrabièt per dire qu'èra el d'un biais que las apasturavan las trochas.

Ieu li parliài en lenga d'òc. El franchimendajava ...

E me disia:

- a oui , son bounes loss trouches d'aval...

Un biais de dire que los vièlhs d'apraici volon pas parlar òc ambe los « estrangièrs » ..

La lenga per un parèlh d'amics e de familhas. Mas que me'n chautavi èri assedat.