solidaritat occitana

Un ser

Passèt un buf dolc ,

Tal un poton tebés,

L'alen del pan, dubèrt d'un forn gigant,

Mas las pòtas, èran las de mon amiga?

E las nívols? las flors de mon pantais,

Son gentas las femnas... Que s'amaginan?

E, m'assadolèt de sa nolor,

Prenguèri, cap a la dralha, d'un camin estequit.

La de prosses davancièrs , oblidats pecaire

Pels penjals que fan rire los trufandièrs,

Caminant , sus las carrals, trapèri tres petals ,

Innocents, blancs, coma d' alas d'efemèrs,

Pel sòl , d'un pont estranh , un 14 de julhèt.

Tronèron qualques paraulas fòrtas:

renèga, para te , lèva te, revòlta te,

Alara, udolèri de las tres còrdas, anjò

De la meuna guitarra claufida de libertat

Cregueri que qualqu'un avia sonat ?

Una ora de libertat.

Al portal estequit de la lenga occitana

De la meuna guitarra garrèla, craïnèt

La musica nhafrada de mièjanuèch .

Se trufèron tantes e maites e pus encara .

Qu'èran d' amics vertadièrs.

Lor diguèri: sètz pas de mena putassièra?

Volètz pas, coma ieu, salvar la lenga d'òc?

Del brandal que nos crama tota la casèla,

Polidament se riguèron, de rescondon.

E totes d'escampar la clau....

Que vejan pas las ombras negras,

se sarrar

E que la sang de la vida

que gota, de l'autra man

L'agulha del relòtge tala una arpia ,

Que mòstra la sortida de l'infèrn, de la vida .

Pels catarons que sèm, encara

Se cresián eternals ... Èran pas qu'estornèls.

Jamai, cap de mirada a la tèrra qu' espèra .

Quand totes los nècis bolegan son capèl .

Per seguir un amic, dins la tèrra acabada

Coma s'èran pas lo nas a la fenèstra.

D'un tren que camina aviat

Al solelh, a la pluèja ...

Cap al non res....