Toni l'òqitan

Tòni l'òqitan

Me sonan Toni l'òquitan.

Per se fotre de ieu.

Los grands parlavan pas que patés.

Mas un jorn, lo meu paire demorèt tot sol per "la" parlar.

Qualques còps , que venga a passar un pescaire , aval pèl riu.

Alara i fasiá , com'un nèci, per que li respondèsson.

Qu'avia legit , sai pas ont, que los borgès de la vila, tornavan al païs.

pas que per parlar la lenga d'òc.

Alara cridava d'amont:

- « pican las trochas uèi?... »

Cap de pescaire respondèt pas jamai en òc.

Èri traça quand me sonèron Tòni l'òquitan.

Que lo paire s'acapriçava de parlar sonque occitan.

E que cridava de longa la lenga «de la Molièra», de la molhèr, coma disiá.

Que la Molièra es un brave rivatèl a trochas...

A la fin venguèt fat: que sabiá pas pus quitament parlar la lenga de Molière, o molaire , que sabi ieu?

Que recentament me soi apercebut que seguissiá sa dralha.

Que m'agrada a ieu , vist que lo monde se parla pas gaire e encara, pas

Vertadièrament...

Alara un jorn me diguèri que tant valiá parlar la meuna.

E dempuèi soi vengut la curiositat de la Molièra e lo monde ven.

La comuna bastiguèt un parcatge.

M'estonariá pas qu'un jorn faguèsson pagar.

Per me gaitar ambe la pòrtavista.