Lo fintaire de Manhatan.... fin de novèla...

Ela, èra la Miosotis, la divenca, ambe son traça d'imper dubèrt sul davant , sul costat o encara d' enrè , que tot aquò se vesiá mal per l'ulheton , que desvelava la pèl de la camisa, espèssa coma una ala de penchadesèrp e encara, la que portava aqueste ser sus la terrassa, Jesus , Maria , Josèp , qual sona a la meuna pòrta? Qual ven dinar aqueste ser?? Dins nòstra paure ostalon de gusardàs, viciòs , fintaire e paucval . Mercès mon Dius, ne sètz encara mai grand, mercès la vida. Mas per de qué? Consi m'endevinèt la divenca, la fada, la del sòmi fach femna, la femna de las popas realas , que pòt d'un agach far udolar de jòia, totas las cacibralhas de las terrassas del monde entièr ?

Ne demorèt sul cuol, a son balanç .

Tornèt sonar ambe quicòm de trufarèl que passèt dusca dins lo cridal de la soneta.

Era plan Miosotis. Ela? coma siaguèsse estat agut possible?

Ne demorèt estabordit.
Puèi dubriguèt la pòrta dapasset . La sarralha , que de costuma s'aussissià pas gaire , te faguèt un bruch del diaussis. Se pensèt que quicòm trucava. A fòrça de quichar sus la cervesa ...Ela dintrèt en ondejant . Se calèt ela tanben. Leu barrèt la pòrta per plan se recaptar lo miratge reial. Trastejèt dusca'l tauleton ont amolonava las botelhas d'alcool fòrt. A paupat trapèt lo oisqui e ne beguèt un galetadal , al còl , en òme, e l'ausiguèt , sens far de monsas, clarament davalar al gargalhòl. Capde mot foguèt dich. Ren que posca treblar la solenitat d'aquell levat de botelha , que recordava lo gèst d'un guerrièr que va montar al fuòc , lo pitre nud , e l'arma apasimada.

Sus la Tèrra èran pas qu' el e Miosotis. L'istòria eterna d'Adam e d'Eva .

Enfin se revirèt . El se regassèt en fàcia de l'imper entre dubèrt. ÈRA NUSA DEJOS.

Pas de creire. Engolèt l'escruma seca de sa boca tal un camèl, a la vista d'un miratge d'oasis. Sos uèlhs quitavan pas de gaitar un punt , a distància egala de las punchas de las popas , una gota de susor qu'alisava , de pòre en pòre, en s'arrapant sens rason, a la seuna pèl borrilhuda, per saquejadas , al ritme prigond de son alenada , que soslevava sas popas coma fan après l'amor.

Puèi Miosotis a fach tres passes, cap a la luneta que se tenià , lo nas baissat , quilhava al revèrs , tal un vièch ultra-modèrn e despoderat. A empegat son uèlh en sorisent, entre que los plècs del imper motlava son còs de divenca cò qu'acabava de lo desturbelar . Puèi se revirèt cap a sa carra vergonhosa el .

De longa sorisiá coma una regenta amistadosa , que t'auriá susprés al cap d'un plaser fantasmatic mas gaire possibla , vist qu'èra ela l' actritz principala....

Tornamai li soriguèt .

Aleluia, miracle a Manhatan.

Vesiá jà los titols de la letra que fariái per la maman . La letra als jornals . La divenca e l' omenòn.

Una denticion meravilhosa teniá. . D'o veire poguèt pas sosténer lo seu agach. Baissèt lo cap .

Mas se diguèt qu'èra a mand de s' encapar lo seten cèl , que Dius fa tot plan , en totas causas, e que la fe dins l'amor de la beltat finis totjorn per trionfar.

Macarèl ... laissèt tombar l'imper, alara que marche sus el. Creseguèt de s'estavanir. Pel còp, que risolegèt coma un ase en fasent de mormolhs de barrica traucada . Una question li venguèt subte : ont èra passat la combinason aranheenca?

Se retrobèt nus sul lièch, ambe ela dessús, dins una posicion ridicula a son atge, sens poder contrarotlar mai l'ereccion fenomenala . Lo montèt, cambas escambarladas tala Diana sus Pegase , mentre qu'el brandissià son drèlh sus la rota del paradis , la rota de Sant Jauma de Compostela, la de Jerusalem . Èra lo caval ventrut que galopava en mercejant l'esperon del desir. Desplegava sas alas de Pegase per s'enairar mas que sos òsses reganhuts craïnavan coma los tirants d'un batèu perdut dins l'aurassa.

Lo vièlh faguèt sa dança ...

A mai Miosostis comencèt de li trifucar lo sèxe. Dusca çò que s'endeveng dur insensible, coma la bana d'un rinoceròs blanc. Puèi lo pastèt , l'estirèt , lo debanèt , lo dintrèt en sa vagina tant musculosa que la d'una balena, sens se trachar del mal, del plaser , de la sang, coma se li'n caliá finir ambe tot aquò.

Alara se remembrèt qu'aviá legit quicòm sus l'istòria d'una vèspa mexicana , que pond sos uòus dins una mena d'aranha giganta e verinosa. Revertava l'aranha que parava son ventre en cresent de s'aparar ? Quina conarià? . Se'n volguèt de pensar de conarias aital, dins un moment parièr, de plaser meravilhos.

Puèi sentiguèt coma un brave fregament rufa , quicòm se dubriguèt del dedins. Freniguèt.

Ara la vagina venguèt dura , rasposa, li semblèt que las doas ròdas d'una mòla se sarravan . Sai que, las maissas d'un estòc èra a mand de se clavar al seu penís. Gulèt tal l'ase a la sason de las amors .

De sang rajèt un pauc, de l'uèlh sus la flaçada. Un arcanèl de plaser ròsa ? Sentiguèt la tòca de la boca poderosa . Ausiguèt lo chucadis . Una nolor de bèstia feruna emplenèt la cambra.

- A daissa me estar... me'n vau.... me'n vau ....siulèt

Miosotis sorisiá en fasent son balanç..

Avant de s'estavanir l'ausiguèt mormolhar la cançon nèci d'un cantaire franchimand: « quicòm ven de cabuçar sus las pòstes del». L'estonèt un pauc que conasquèt las paraulas d'aquela cançon. Se remembrèt de la filha borruda que veniá als corses d'anglés, e que de longa la cantava, malgrat que li faguèsse de polidas clinhadas .

Dapasset Miosotis accelerava lo ritme. Lo voidava òc aital lo pompava , e sentiguèt la vida lo quitar. Rondina tal un pòrc al nauc.

Quin astre.! Quin benastruc fasiá! Aviat totjorn aviat . La gimnastica butava sa fòrça , e lo ritme s' afortissiá tal lo de las ramas dels galerians. Miosotis cantava : quicòm ven de butar sus las pòstes del ponde ...» Lèu sentiguèt l'espasa lo traucar. Èras pas un patiràs. En realitat èra son vièch que veniá de partir dins la boca poderosa. E lo demai seguèt.

Quand de temps durèt aquò?

Sabiá pas. S'aconsomiguèt ambe la sentida de se negar dins lo plaser sens fin. Ara l'avià plegada dins son vel, la muda de sa pel mòrta, son raive de seda mirgalhada de totas las belugas , de totas las colors , sens poder bolegar sonque un artelh. Èra content de morir aital ambe l'agulha del plaser ficada dins los budèls.

Mas ont èra passada Miosotis?.

Ausiguèt la pòrta se clavar doçament e la clau jogar doçament.

Demorèt sol. Miosotis las aviá barradas las tampadas e atudat lo lum. .

Tornèt prendre consciéncia un pauc mai tard , al moment ont lo monde que trabalha se quicha suls trepadors o suls cais del tram. Se trobava anestesiat, vivent dins son cocon , ambe un uòu dins lo pitre, e li semblèt de se desrevelhar ambe la breçairòla cantada per Miosotis . Una cachavièlha? Que non

Doncas Miosotis èra sortida, fa una ora , sens oblidar d 'atudar lo lum , de clavar la pòrta de las tres sarralhas. Manhatan veniá de pèrdre un dels melhors fintaires de totes los temps...

Un de mai

Mas de qu'èra la pacha de Miosotis. Se trobar un còs cada ser? Un òme per li donar son ventre? Li n' caliá un cada jorn?

Ne'n podia mai. L'òme encapèt de dormir cap a la mòrt. Ambe l'imatja bel de Miosotis davant los uèlhs.

********************************************

Epilòg

Lo planhèt plan de l'aver voidat de sa vida. Ne'n plorèt. Èra gentil , amorós que. Mas consi far? Lo polit efeba , de la vesprada , èra pas vengut. Que se l'èra desnisat a la terrassa d'un cafè de Central Park , ont los trobava totes...L'imbecil benastrat èra pas vengut al rendètz vos del ser... Que volètz ? Non teniái pas pus de mascle per son enveja feruna de creacion . Fasiá bèl temps que se l'èra notat, l'amorós en se disent qu' un jorn , se, per malastre , un òme veniá de fautar lo rendez vos de la nuèch , e ben , qu' el seriá totjorn aquí , lo vièlh sus la terrassa; ambe sa luneta amorosa, que pregava dempuèi tant de temps, per una mòrt dolça, la pichona mòrt seuna ....

Nòva-Iòrc èra plan la ciutat la mai interessanta del monde .I avia un fum de calucs. Sens comptar totes los falords que la gaitavan de longa sens pensar , que la mòrt poguèsse se sarrar per l'ulheton estrech d'una luneta .

Aquò's aital. Dins la vila immensa , jos rajals dels lums crusèls , i a los que se creson tot sols per gaitar lo monde, e los que los agachan gaitar, e los que corron aprèp sa preda.