Du côté de chez Swann. Del costat d'acò de Swann.

Per veire s'es  ....

Un tròç  de M Proust , du côté de chez Swann. trach del Kindle passatge de l'enfant dins l'escalièr  qu'espera la sia maire....

Ausiguèri los passes dels meus parents qu'acompanhavan Swann; e quora l'esquila de la pòrta m'aguèt avertit que veniá de partir, anèri a la fenèstra . Maman demandava al paire se avia trobada la langosta bona e se Mossur Swann èra tornat prendre de glacet e de la pistacha . «  La trobèri plan ordinari diguèt la mia maire; cresi que pel còp que ven, caldrà ensajar una autre perfum. » «  Non se pòd dire consí lo sénher Swann càmbia , rasona com' un vièlh! » La meuna tanta grand èra tant acostumada de veire dins Mossur Swann una mena de jove , que s'estonava de lo trobar, subte, mens galhard que l'atge que contunhava de li donar dins son remembre. E los meus parents tanben, començavan de li trobar lo vielhum anormal , excessiu, vergonhós e meritat coma lo d'un estèrle , de totes los que lor sembla, que lo jorn grand, qu' a pas cap de l' endeman sia pus long que pels autres , per de qué es voide, e que los moments s' ajustan dempuèi lo matin, sens se despartir, en seguida entre los mainatges . «  cresi que ten maites tracas, ambe la sia coquina de femna, que viu a la vista de tot Combray, ambe un Senher de Charlus. Aquò's la faula de la ciutat. » La mia maire faguèt remarcar que pareissiá mens trist dempuèi qualques temps. « Fa pas tant sovent aquel gèst coma de s' eissugar los uèlhs , e de se passar la man sul front. « Ieu cresi que l'aima pas mai aquela femna ». «  mas de segur que l'aima pas pus , respondèt lo grand. Recebèri d'el, fa bèl temps, una letra sul subjècte, que me soi pas cochat de seguir, e que daissa pas gaire de dobtes sus los seus sentiments, e encara mens sus l'amor de la sia femna.. E Ben! Vejatz , l'avètz pas mercejar per l' Asti », ajustèt lo grand en se virant devèrs las doas bèlas sorres . «  Consi , l'avem pas mercejar? Cresi , per nosautres , que li ai tornat mon merces plan polidament », respondèt la tanta Flora. « Oc ben , li diguères finament , e te badèri per aquò » diguèt la tanta Celina. « Mas tu tanben foguèt fòrça plan tanben ». «  E òc que foguèri fièra de ma frasa suls vesins aimables. »

« De qué , aquò's aital çò que sonatz un merces! Cridèt lo grand. Ai plan ausit la dicha , mas diable , qual pòt creire que sia per Swann. Podètz èsser seguras qu'a ren compres. » « Mas vesèm, Swann es pas nèci, soi segura que li a agradat . Pasmens que li podiái pas dire lo nombre de botelhas e lo prètz del vin! » Lo paire e la maire demorèron sols, se seguèron un moment , puèi lo paire diguèt : «E ben ! Se vòls , anem montar nos jaire. » « Se vòls mon amic ; encara qu' aja pas cap una ombra de sòm, aquò's pas aquel glacet tant ordinari que pòsca me téner tant revelhada; mas que vesi de lum a la cosina e coma Francesca m'a esperada , m'en vau li demandar de me desbotonar lo casabèc mentre que vas te desvestir. » Lèu , ausiguèri que montava barrar sa fenèstra . Anèri sens bruch dins lo corredor , lo meu còr polsava tant fòrt , qu'avia de pena per avançar , mas que pel mens batiá pas mai per ànsia , mas d'espaventa , de joia . Vegèri dins l'escalièr la lum tracha per la candela de maman . Puèi la vegèri ela meteissa, e m'avièt . Tre la primièra segonda me fintèt estabordida , comprenguèt pas çò que se passava . Puèi sa cara prenguèt una expression de ràbia , me diguèt pas un mot , e vertat , que per mens qu'aquò , lo monde me disiá pas de paraulas mentre mantuns jorns. Se la maman m'avia dich un mot, seria estat acceptat qu'òm me podiá tornar parlar , e seria estat encara mai pièger encara, coma un signe que en fàcia de la greuvitat del castigament, qu'anava se preparar , lo silenci, la discòrdi foguèsson estat plan ninòis. Una paraula e aquò seria estat la serenitat, coma òm respond a un servicial, quora venem de decidir de li donar comjat , lo poton que se dona al fils, qu' òm envejariá s'engatjar alara, que li aurem refusat que deguèssem s' acontentar d'una discòrdi de dos jorns ambe el. Mas ausiguèt lo paire que sortissiá del gabinet de banh, ont èra anat se desvestir, e per me parar de la scèna que me fariá , me diguèt d'una votz entrecopada per la colèra : «sauva-te , qu'au mens, lo teu paire te veja pas aital, a l'espèra coma un falord! «Mas li ressegava : » Ven me dire bonser », ambe l'esglai de veire lo rebat de la candèla del paire, s'enauçar sus la parèt , mas me servissent de son apròcha coma d'un mejan de pression, e esperant que la maman per m'aparar la rescontra ambe lo paire , que contunhe de refusar , anava dire: «Dintra dins ta cambra, vau venir. » Èra tròp tard, lo paire èra davant nosautres. Sens o voler mormolhèri d'unes mots que degun ausiguèt: « Soi perdut ». 

 

Ne'n foguèt pas aital. Lo paire me refusava de longa las permissions dels acòrdis lo pus bèls consentits per la maire e la grand , per de que se chautava de principis e del «Drèch del monde » .

Per una rason tota contingenta , o quitament sens rason, me supprimava al darrièr moment tala passejada tant costumièra , quitament consagrada , qu'òm podiá pas m'en privar sens perjuri, o ben coma avia fach encara aquesta ser , longtemps avant l'ora rituala, me disiá : « anem , monta te jaire , sens explicacions ! ». Mas encara que teniá pas cap de principis ( al sens de la grand) avia pas per dire d' intransigençia . M'agachèt un briu , d'un aire estonat e malcontent, puèi tre que la maman li aguèt explicada ambe qualques mots embarrassats , çò qu'èra arribat , li diguèt: «mas vai donc ambe el , coma disiá justament qu'avia pas gaire l'enveja de dormir , demòra un pauc dins la sia cambra , ieu ai pas besonh de ges » « Mas non , mon amic respondèt timidament la maire , qu'aja enveja de dormir o pas càmbia ren a la causa , podèm pas acostumar aquel enfant ... »  « Mas que s'agís pas de l'acostumar , diguèt lo paire en auçant las espatlas , vei qu'aquel pichon ten de la pena , ten l'aire desconsolat , aquel enfant, vesèm, sem pas de borrèls! Quand l'aurà rendut malaut , seràs plan avançada ! Coma i a dos lièches dins la sia cambra, diga doncas a Francesca de preparar lo grand lièch e dòrm per aquesta nuèch près d'el. Anem, bonser, que ieu que soi pas tant nerviós que vosautres , me vau jaire. »