atèu

atèu

Se pòt qu'una nívol revèrta una lagrema,

Qu'un petal blanc sembla una gota de sang;

Qu'un parpalhòl daissa sa posca d'argent ,

Sus la gauta d'una jove que sòmia de son raisve,

Se pòt qu'un riu carreja de l'amor negre l'olor;

Qu'un panaire de polas crida sas paraulas pudentas ,

Per me sarrar de tu,  sufís de l' alenada de l'autan .

Lo camin de l'oblit serpateja sus l'ala d' Occitània

Sus  la senda dels calucs al long de las esteladas ,

Mentre que la vida ressega son anaire messorguièr,

Dels valats monta la votz raufelosa dels bons-òmes ,

La Tèrra se pleguèt d'un vestit de cendres e de cremats ,

Uèi las cridas de las femnas forçadas s' amudis.

Pr'aquò s' en pòt ausir lo resson dins la nuèch ,

Diaussis, qual a creat aquela tèrra sanhosa? òrra?, tarribla?

Dieu nos o dison los ritons , Dieu del nòstre imatge de Dieu .

Qual poirà asorar un Dieu de sang e de misèrias?

Degun . Pr'aquò  aquel Dieu nos torna!
E n'en volem pas!!!!! sonque de musica e d'amor!!!!