Lo sòmi occitan; raisve o realitat?

L'occitanisme un sòmi? L'occitan una lenga ? L' òme occitan existís?

Uèi e de mantuns còps ausissèm se pausar las questions sus la realitat de totes los mots derivats del mot primièr òc? Vertat qu' Occitània sembla perduda dins la bruma , coma la citat negada d' Ys.

Solide qu'avèm de nos pausar la question sus l'estacament qu'avèm de l'idèa que dins nòstre miègjorn , i a encara per transparéncia , quicòm que revertariá un pais, que poiriá , que deuriá viure , e vertat que viu encara e totjorn.

Clar que de pausar la question d'aquel biais , aluènha fòrça totes los que tròban òrra, l'idèa de parlar una lenga comuna ame los estrangièrs del vilatge vesin, e que «còdan» al nivèl de la familha , del vilatge , a mai al nivèl d'un despartament .

Ambe lo TDF Mistral mòstra que sap , tre la debuta, que lo «miègjorn ten una lenga , veire un tresaur». Ten lo meriti grand d'aver escriu lo TDF qu'es pas gaire lausenjat pels occitans e qu'es pr'aquò un monument .

Mas una lenga es lo testimòni major de l'identitat?

Non pas. Los irlandeses , los galeses , los escoceses parlan pas gaire lor lenga. Parlan pas qu' angles, mas que degun s'avisèsse pas de lor dire que son venguts «rosbifs»!

La lenga , es lo recapte major de l'identitat ? Per de verai seriá escarnir lo francès que de creire que sèm completament nus sens la lenga , o encara d'oblidar cossi la lenga de Molièra s'es impausada en passant de morralhs a las autras lengas vesinas , e qu'es tant clara que s'impausarià per la gracia divenca, per tal dire  naturalament.

Cresi que l'occitanòfila viatja pas gaire. D'un autre sicap i a doas menas d'occitanofònas los que son totjorn demorat dins sa tuta e los que se son arencadas las raices coma o canta Brassens dins «Auprès de mon arbre» .

Per aver trabalhat endacòm mai,de ma pichòta experiéncia pòdi dire que soi pas de Paris , ni d' Isla de França , soi pas picard , ni borguinhon , ni berichon , ni alsacian , ni breton , ni corsa, ni basc coma soi pas italian , ni espanhòl ,ni creòl , ni alemand , ni angles ( e que pel catalan sabi pas ; i soi pas encara anat ). 
Alara que me demòra? Se non un pais al miègjorn ont me soi pas jamai sentit estangièr .

Regreti d' o dire mas soi arribat dins la capitala sens reirà pensada , tre la sortida de l'escòla , qu' al revèrs èri quitament volontari per trabalhar amont, descubrir las femnas del molin Roge , las  nuèches falordas mas  intellectualas de la Rotonda , del cafè de Flòre, la revolucion en marcha coma disiá Maò, puslèu o çò que cresiái, levat qu' al cap de l'an comprenguèri , qu' èri estat enganat d'a fons , me caliá descanilhar aviat , qu'èri pas d'aqueste pais e que ne poiriái pas jamai n'en èstre . A mai faguèri qualques talhièrs al negre dins lo XVI o VIII arredondiment , qu'acabèron de me far comprene qu'èri en tèrra estrangièra. Seriá tròp long d' explicar. Mas tombèri de naut.De segur foguèrem un molon a lo prene aital. Quant son encara embarrats amont? Quantes raisvan pas que de davalar al "païs" ? De segur los temps cambian , los joves se parlan ambe lo smartfòna, en anglés !

Es aital que me venguèt una allergia subta a Paris , e la sentida bronca de l' alteritat dins las autras regions franchimandas.

M'en vau passar suls detalhs de mon caminament qu'interessarà pas degun, levat per dire que la volontat universalisaira de l' Estat «francés», me pareis de mai en mai una mena d' esquisofrenia que dona lo vomit . Malastrosament es aquela vista «generosa» coma o disiá lo J Ferry als pòbles d'Africa , lo que nos endralhèt dins la guèrra, qu'agrada fòrça a mantunes occitans. Per de qué?

Mas se tròba que l'òme es pas un pòrre. Es aital. Pòt pas grelhar de pertot. Li cal son terrador per respelir .

Se cal pausar la question de saure per de qué aquela vista de la capitala dels dreches de l'òme, de la femna e dels canhons, agrada tant e mai als occitans, parli de los que comprenon encara l'occitan.

Qu' en i furgant de tot costat n'arribèri a la conclusion qu'es pas qu' economic.

Òc l'òme occitan tremola per l'avenir de la SOCIALA e de sa retirada . E a rason.

Uèi es vengut lo temps del taylorisme e de l ' uniformitat, Per Leroy Merlin qu''òm siá a Rouen o al Clapas aquò's dins la ZAC Avenguda de Paris , per Gifi, Leclerc, Casto, Carrefour , aquò's parièr, la pòrta a drecha al cap del corredor . Totas las vilas se revèrtan . Totes los espacis de leser se semblan. Encara mai en Franca que son las elèits de l' ENA ,d' HEC las de Paris que viran als quatre caires exagonal per impausar un esquèma director identic. E los prefèctes i permejan.

Seriá ja una rason d' aparar l'idèa de la nòstra identitat, que de votar per lo biais d' alenar un pauc mai naut e fòrt , per que nos donèsse lo sembla aire de la libertat !

Poiriái parlar tanben de la pesca a la trocha , del cambajon que te manjas sus un rocàs a l'abroa d'un riu, dels tripons que tastàvem a las nòus oras, lo dimenge a Sant Geniès a cò de Charrier , al vin gostat ambe los amics , a la canèla, dins una cava de la banlèga de Montpelhièr , d'una lèbre cosinada sus las cendres , de sardinadas sul fuòc de vises , dins las vinhas en fintant, luènh las lums de la fèsta d'estiu de Palavas , endacòm dins Gasconha te parlaràn encara de las palombièras , o dels carnavals ... En Provença que te sabi ieu...

Me diretz qu'es una Panholada . Pagnòl qu' ofrís justament l'exemple de l'Eden occitan, e de quicòm que degun pòt pas çigonhejar  e qu'es la marca plonda de la nòstra cultura. L' «umanisme» . Los remembres que nos tornan e que nos fan soscar lo monde ancian per se pensar qu'un autre monde es possible. De bovarisme tot aquò? Qu'èra melhor, mas mens que lo dels aujòls per çò que n' ai vist . E pas lo fracàs, la cultura del fracàs  .

Pr'aquò , d'aquesta passa i a de signes qu'enganan pas , mon vesin que me diguèt que lo seu filh qu'avia capitat a totes los examèns , e que se podiá trapar un pòste polit dins la capitala e que causiguèt de venir regent per un salari del tèrç a Tolosa . E encara la d'un autre coble de joves de parisencs que causiguèt de fugir la capitala , alara que se tenián totes los diplòmas e las situacions per « capitar» a Paris. D'autres que vòlon pas quitar Pau per Tolosa que revèrta de mai en mai Paris.

Mas que uèi , los joves an sentit l'avenir , que causisson de viure dins una vila mejana , veire pichona. Se faràn pas colhonats pel miratge parisenc.

Politicament ven fòrça interessant de notar que las valors «republicanas» qu'agradan tant e mai als occitans vièlhs , valors en majora part somiadas son en passa de desbordelar. Non pas que se'n calguèsse rejovenir , mas ara se vei plan la tòca de l'UE , un espandi de l'OTAN per far la guèrra a Russia?, a China ? , se vei çò que nos preparan ame lo contracte del TAFTA , l' aspartam per exemple produch cancerigèn conegut dempuèi mai de vint ans , çò que va arribar als pichòts noiridaires de galinas , de vedèls , de rits, agricultors de tota mena, e çò qu'es la mondializacion dins tota sa cruseltat. Eca eca eca .... Parlarai pas de l'industria que n' i a pas cap.

Ara avèm la venda dels barratges d'electricitat pel poder socialista e de la drecha , coma de las autòrotas , tres còps pagadas e tres còps panadas....

Los occitanistas son al mitan del ga e se demandan encara çò que cal far per salvar Occitània?

Nos cal sortir de l'UE leu leu e demandar lo drech de viure nòstra vida defòra d'aquel monde.

Little is beautiful.