Novèla la mòrt del paire seguida

Me remembri que traversèri la sala coma un funambul . Per astre una tropelada de servicialas desturbavan l'atencion dels obrièrs atalentats , mentre que montavi l'alèa centrala de la cantina.

Que me trobavi la preda d'una meuna obsession, nascuda del jorn que me calguèt anar cercar de cigarretas per Marcial, al vilatge , dempuèi qu'èri passat davant lo miralh d'una veirina ,que me tornèt l'imatge d'un esparnal pietadós , ame de bragas que s'acabavan a mièg pompilhs , e que laissavan endevinhar mai que la teunesa del teissut al nivèl del fons . S'i vesiá lo jorn e la color de l' eslip qu'el meteis se sarrava del nanòmèstre en tèrme d'espessor . Es aqueste jorn que comprenguèri que tant valiá melhor far rire qu'empusar la pietat, pièger lo desir . Fugiguèri las lums o los rais del solelh, lo contralum èra vengut mon enemic . 

Aquela morala crusèla teniá pas qu'a un parelh de bragas, qu'a fòrça d'èstre lavadas e baceladas , los fials n' èran vengut tant teunes, mai que los d'una tela d'aranha , o d'un mocador de seda de la femna d'un emperador chinés.

La vida m' ensenhèt de venir invisible . Aital n' en arribèri de soscar e de saupre lo moment de causir la sortida o la dintrada dins una sala , d'aprofechar del moment que lo monde es disturbat per quicòm. Podiái venir invisible . Question d'observacion e d'oportunitat . Caliá causir lo bon moment. Auèi, coma podiái pas ren engolir, me calculèri lo moment de quitar la taula . Los òmes se parlavan de paga, de cuol e de mangiscla, mas n'i aviá un que m'estudiava e que m'espigava de contunh, dempuèi la debuta , lo renguèri sul pic dins la categoria dels omosexuals obrièrs, l'espècia la mai piètre , qu'es tant numerosa que las autras, mas que refusa de dire son nom. E que se trufava de ieu lo barbut pederasta sai que mai paisan qu' obrièr . Alai quant passèri davant el per anar als comuns e que cridèt « vesètz , lo mecut a agut un fuòc de ponde» e mostrava al totes mos pompilhs desplumats , i tornèt al retorn dels cagadors m'esperava « te siás pas cagat dessús manhac qu'embrena ?» e mostrèt a totes las tacas que mirgalhavan las meunas bragas en se sarrant lo nas .

Mas degun l'escotava pas. Que Josiana començava de recaptar la vaissèla al cap de la taula , las popas que li fasián espetar la blòda...

E se riguèt a se pissar dessús de plaser, ame sa dent d' aur al mitan de son cais de can negre . Que foguèri plus finòt qu'el. Al moment qu'una autra serviciala venguèt pausar los cafès , en mostrant mai que la mitat d'un sen qu'òm se podiá demandar cossí lo faudal florit podiá téner aquesta pression infernenca quitament de natura sismica , cossí los teisseires encapavan de trenar de telas tant solides; me levèri e partiguèri tal un lusèrp , de la peira sèca fins a las falguièras, per una bela vesprada d'estiu, quora un pescaire passa sul vial . L'autre ne demorèt boca badanta.

Alara me tornèt lo remembre d'una fèsta de patronatge , alara qu'una bodega craïnava ; «ginestas floridas» la cançon del torn de França de la femna qu'enmusicava lo torn ame son acordeon , per dire , la regretada Iveta Horner .

Lo barbut ensajava plan de me mostrar als autres , mas degun fintavan pas que las popas de la Claudina que desgrunava una carrejada de tassas de cafès , en facia de cada cap roginèl, pivelat pel balanç de las popas poderosas , tal los B52 , que vesiam a las actualitats , escampar sas bombas quimicas de rondup sus la pista Ho Chi Minh ...

Ne'n podiái pas me téner lo ventre mentre que los autres cresián que m'escanavi de rire.

Aital la primièra setmana passèt .

Que tornèrem al talh. Al cap d'una androna , ame doas ostals en construccion e un bèl casal vièlh, mitat cubèrt d' èuras , ont demorava una femna fòrça discrèta. Marcial me pausava al cap del camin e fasiái lo demai a pès , a pro pena un quilomètre. De cada part s'espandissian las pradas ceucladas de fials d'aram. De vacas , de olandesas , negras e blancas , las que donan de lach a boldra , un lach gaire gostós , e que fa pas gaire de crèma , sabètz la que se manja al matin sus una lisca de pan , qu'ame lo fraire nos la disputava. Auèi lo lach ten pas mai de crèma. Nos la lèva tre la molzuda en fasent bolhir . E lo lach ven una pissa blanca.

-ten te prèste , un camion deu passar per liura lo gips 'questa vesprada me lançèt lo Marcial

Aviái vist las cortinas de l'ostal vièlh bolegar. La femna m'espiava . Mas l'aviái pas jamai vista ela. La cresiái vièlha. Non èra . A doas oras petantas un camion de vint tonas s' endralhèt dins l'androna e venguèt delargar , los carrèls , los sacs , lo bacula, de plancas e d'estaudèls.

Tre lo motor arrestat , sul pic lo calfaire gulèt qu'anavi pas pro leu.Que me calià me bolegar las pèlhas.  Me butèt tot a l'abroa del platèl sens davalar, e s'acontentava de me calar lo sac o lo carrèl ame lo genolh tot en  renegant. Despacha te , qu'ai un descargament encara a liurar . Faguèt mina de s'estonar: mas siás tot sol! me fau cagar ton patron. I poiràs dire . Me confla . Totjorn ça mème.

Me remembri que pausèri los sacs de gip pel sòl , los carrèls tanben. Sul bon de liurason que me faguèt signar sul capòt brutlant lèu lèu, èra escrich qu'i avia un centenat de carrèls e nonanta sacs de gips , pus vint ròtleus de bacula, amai un trentenat de plancas e un parèlh d'estaudèls.

Sentiguèri sul pic que podriái pas i arribar, mas començèri de tot preparar pel l'endeman . Que me caliá ben tot montar a l'estatge, per un escalièr estrech de molinièr que s'arrapava redde dempuèi lo futur parcatge del jos sòl .

Un sac pesava quaranta quilò , un carrèl vint . L'escalièr de fusta craïnava e s' alunhava de la parèt de bricas , cada còp un pauc mai, e me disiái qu 'acabariai de lo far petar e ieu tanben .

Ne'n podiái pas mai. A la mitat de la vesprada de monta davala, me seguèri sus lindal e fintèri la prada dempuèi lo balet.. En fàcia la femna aviá dubèrtas las fenèstras grandas e me gaitava. Me remembri que portava un faudal blau florit . Sa cabeladura castanhenca li tombavan sus las espatlas. Èra divenca.  

Dempuèi quant de temps me fintava?

Me levèri per tornar de montar lo gips. Me sentiguèt vergonhós de m' èstre arrestat tant de temps .
Qu'anava repotegar lo Marcial?

Avia pas pro de fòrça per los cargar sus l'esquina . E de longa amenaçavan de m'escapar de las mans, tre que m' acrencacavi per l'escala. Lo cap me virava. Al despièch dels muscles adolentits contunhèri una bona part de la vesprada . Susavi coma un buòu . Anèri tres còps a la barrica per m'esposcar e puèi coma ne'n podiái pas pus , beguèri torna mai, a l'aiga poirida ont se negavan , los moscalhons e ont nadavan un fum de cambaròtas pichonas. L'autre matin ja l'aviái tastada l'aiga veirinosa.

Me valguèt de conéisser Maria.

A las cinc oras me demoravan encara un vintenat de sacàssses . Venguèt penible de los arrapar fins a l'espatla . M'en escapèt tres de sacs e quatre o cinc de carrèls, a la mitat de l'auçada de l'escala tremolavi , e tot se metiá a vibrar. Lo debàs èra vengut blanc dels sacs crebats.

A la fin podiái pas mai levar los braces .

Davalèri per beure un còp de mai. Me seguèri dins l'ombra de la cava. Lo ventre se me torcissiá. Subte me venguèt una foira del diable. Passèri aviat dins un autre membre del garatge, luènh de la dintrada, e caguèri de l'aiga sus la tèrra gibosa, entre los tròces de fusta ,los bocins de cartons , un vertadièr rajal poderós e sanhos, rajèt mentre que me mordissiái los pòts per gingolar pas coma un nenon que digerís pas lo lach .

Cresiái d'aver tot largar al restaurant . I tornèri encara e encara, fins al moment ont ragèt pas ren mai , levat l'enveja de gular coma un lop que s'es pres la pata dins un cep, quora los budèls contunhavan de se nosar .

Coma tornavi en trantolant vèrs l' entrada , la vegèri tala una ombra leugièra . Me fintava de sos uèlhs clars:

• podètz venir a l'ostal... Se volètz ...

Cregueri m'estavanir. M 'aviá endevinhada? . Lo cap me virèt. I vesiái mal al contralum.

• venètz tornèt dire...

La seguèri . N'aviái pas cap de fòrça. traversèrem darrièr l'ostal , puèi dintrèrem dins la cort de son òrt . Me semblèt que marchavi sus de coton , sus de la tèrra mofla. Un canhòt venguèt me niflar los pompilhs. Rafiguèt los caisses. Maria dubriguèt la pòrta granda . Fasiá fresc . Noliá a sopa. Me mostrèt l'escalièr que montava a l'estatge tot de fusta cirada, que lusissiá dins l'escurina. En fàcia dobriguèt la pòrta de fusta massiva  escalpradra,  de la sala d'aiga.

- aqui avètz de savon , ala las servietas diguèt d'una votz dolça .

Sortiguèt. Barrèt la pòrta. E me seguèri sul cagador. Que d'aquel moment i vesiái doble.

Puèi mon agach s'apasimèt, e fintèri la pèça tota carrelada de mosaïcas blavas ame una representacion de la mar granda e de batèus de Cristòl Colomb , la Santa Maria benlèu .

Ne'n aviái pas jamai vistas aital de salas d'aiga . Lo luxe. Coma n'i avia pas dins mon Roèrgue ,que coneissiai pas que lo cagador a la turca, dins l'òrt , ni mai de lavabo blanc o castanh , ni mai de banhadoira , qu'aviai pas conegut que la grasala del dimenge matin abans la messa e l'aiga tebèsa dins la frescor de la cosina . Tot aquò me semblava del domani dels raisves.

Tornèt trucar a la pòrta la femna e diguèt :

- donatz me los vestits per la bugada .

Entredubriguèt per me passar de bragas e una camisa de carrèl escossés que trobèri quitament nòvas...

- despachatz vos ...

Me desvestiguèri  de ma pèl vièlha de  lepros.