occitanissima

Lo temps,

Caminèri sens saber ont s'acaba la dralha,

Sens escotar lo vent siblar sus las nívols,

Me'n chautavi del temps que la vida te balha,

Me gostavi melhor, la sorga e son mormolh

Del temps n' aviai a boldre, una saca comola,

D'unes còps, sul teulat butava la granissa

La pluèja dels jorns, mas las sasons eternas.

S'estiravan al cèl coma un vòl de palombas

Estalviar : un plaser estranh de pensar a la fin

Sens fintar de galís , la masca se trigossar ,

Jos la capa sa dalha al margue d'òsses blancs;

Semenar las segondas de lagremas dauradas,

Al long de l'estrada que mena endacòm mai

Coma un paura qu'escampa sas peçòtas al vent,

Per que lo mal sòrt li pana pas son ombra

Me costava pas car de degalhar lo ben ,

Sufìs de levar lo pè per seguir lo solelh.

E cercar la flor nolenta que grelha de l'amor.

E puèi sas àrpias an estrifat lo fial dels jorns;

la sang dels soms, fins a la darrièra minuta ,

ofrent mon pitre bategant de bèstia innocenta.

Sus l'autar divenc e d'aücar la mòrt risolenta,

En fasent desgotar las segondas insolentas.