William Faulkner- Idilli al desèrt-Lo prèire – novèla. Avia gaireben acabat son noviciat. Deman seria confirmat , deman realisariá son pus arderós desir, coneisserà una perfiècha union mistica ambe lo Senhor. Aquela union , tot lo temps de sa joventut estudiosa, èra estat condusit de l'atendre cada jorn ; avia esperat d'i aténger per la confession, en parlant ambe los que semblavan l'aver atencha, en menant una vida de renonciament e de privacion que a la longa deviá aver rason del fuòc interior que lo consumava . Auriá volgut conéisser un relambi; que s' apasimèsson aqueles apetís de carn e de sang que, li avia ensenhat , èran pernic í os. Esperava pervenir a un estat semblable al sòm, un estat que la clamor del seu sang seria redusida al silenci. O puslèu domdada . Per qu' al mens cessa de lo tormentar: se trobariá a una auçada tala que las votz, perdent gradualament de lor fòrça , arribarián pas mai fins a el , ressons perduts al mita...