Lo camin tòrt-AF
La fenèstra dubèrta sus una nuèch d’infèrn, D ’unes còps l’ostal craicina jos las auradas. U dolon totes los diables al vent del desespèr D e causas desconegudas traversan son estelada ; L o talent es aqui , dempuèi tant de seradas L a mòrt tusta la pòrta, e pica las tempadas D emòra l’espandi nègra, onte estajan las fadas ; Q ue traparia per astre, se n’ avia d’abelum. S eguis lo camin drèch segond son besalum. Q ue se rosiga l’arma, se cordura los uèlhs. Q uitara pas jamai pus de renegar al cèl. S e vira als capfoguièrs, sebelits jos las cendres ; P lora e sosca aquel òme, per son amiga tendra. Q u’i daissèt pas que la sal per las plagas. B aste encara sas quitas mans alisèssen l’amiga ! L a solesa ? Om sab pas, çò qu’òm mira, o ausis O m se tracha quite pas de la frescor amara Q ue te gèla lo còr dels pès dusca la cara. D ’escupir sa lenga mièja viuda, se podian D ’annadas que s’engana dins lo sèu falorditge. T otjorn s’acanto...