Lo roman de Jaufre. Lavaud e Nelli

Que la paura Brunissens ven de coneisser que Jaufre se neguèt... dins una font, alara qu'èran tores en rota per s'anar maridar al castèl de Carduèlh.
Assag


-Dòna ausis dire que ne'n soi enrabiat,
qu'en la font Jaufre s'es negat
-Santa Maria ! E consi se pòd?
Ièu me'n va negar tanben,
Que jà , per Diu, sol non sera mòrt."
E s'en va tant coma pòt aila
Tota esglasiada corent
E de dònas mai de cent,
la seguisson tant coma pòd, caduna,
Mas non podon la sèguir, pas una
A quand foguèt a la font, se crida:
"Ont es Jaufre? " puèi es sautada
Aila, pès junts d'un geste subte,
Mas lo sèu senescal la pren
Per los pèls que son espandits,
Aital com' òme aluserpit
E la trais defòra per fòrça.
A amb aquò lo cridal s'afortis.
Aital veiratz donzèlas plorar,
E donas planger e cridar,
E rompre caras e cabèladuras
A cavalièrs e a donzèlas .
" Jaufre, Jaufre" dis Brunissenz,
Mèstre de totes bons ensenhaments,
Franc cavalièr e amoros ,
Mai que totas armas, poderos,
Qual vo tuèt? Om saupra me dire?
Per Diu, degun poguèt vos aucire
Sens traïson o sens falsièra
Tant en vos tenia de proësa.
Jaufre, ièu odiosament enganada
Per vòstra mòrt. Mal aja Vida
Que de vos sègre ren me reten,
E Mal aja Mòrt que degun non ven.
Mòrt e ont te poiriai seguir,
Que tu non vòl a ièu venir?
Mas consi te pòdi demandar ?
Es pas ame Jaufre dins la font?
Oc i sias , non me'n cal dobtar,
Donc me'n vau tanben m'i jitar."
E se lèva coma enrabiada
E fòra se seria plan jitada,
Quand lo senescal la reten,
E Augier a l'escorsa que ven,
Qu'a pena l'an retenguda.
E ela crida:"Dius , ajuda!
Amic Jaufre , ont es anat?
Francs cavalièrs e ensenhats,
De totas qualitats complits ,
Vos portaviatz al còr escrichs
Tots los bens que nos servavan
Jamai sera òm que vos valga
Vos m'avia mon lagui levar;
Mas al pièger m'avètz tornada.
Mas m'avia un grand gauch donat.
Ailas , tant pauc m'a durat!
Mas la pena m'aura durada,
Que totjorn mai , viurai laguiada,
Amai sera fòrt corta ma vida."
-" e tant que far del punhs sarrats
En las dents , que las far sanhar,
E sa cara a esquinsar
E arrencar sos pels saurs e plan.
Mas Augièrs li vai prendre las mans ,
Que tot en plorant la castiga :
"Bela dòna , per Dius , quitatz!
Ajas de vos mème pietat,
Qu'aital ren fa profièch a Jaufre,
Non volètz aital i morir,
Qu'entre sos braçes li cai estavanida,
E una lega poguessètz cavalar
Dabant que torne de parlar.
E puèi diguèt: " Amic ont es?
Mòrt o viu vos vòl veser,
Baisar , abraçar e tener."
E puèi se buta la cara tant
Que la pèl se fend e la sang raja.
Apèp se laissa caser pel sòl.
Jamai degun menèt tal dòl.
E lo senescal tot en plorant
E Augièrs fan de la consolar,
E de fòrça l'an menada.