occitanissima

Auèi i a quicòm que sentis agre dins aquel païs. Qu'e son en trin de tot desbordelar. Tot lo bèl ciment utopic occitan de la laïca , que nos fasia bramar "allez les bleus", o als aujòls "vous n'aurez pas l'Alsace et la Lorraine", tot aquò es al darrièr badal. A mai ajudats per los socialistes roges, coma Lamic president de l'OMC ( organisacion mafiosa de la Camora o del comerci ), que sanhèt mantuns païs del tèrç monde, o encara Strauss Khan (president del FMI , lo Fons Mafios Internacional, " plan conegut pour ses positions marxistas", la drècha liberala mas sociala ( 15000 vièlhs mòrts entre la calorassa fa gaire, casuda dels remborsaments de la secu, prisons comolas coma d'uòs , flicatge a tots los estages, demargatge de l'educacion , de la santat , privatisacions entemenadas per Balladur e perseguidas per Jospin , e perlongadas per Nicolas ambe l'aparador fiscal, precarisacion de l'emplec, CDD per totes , s...

Ont sètz passats amics? Del costat ennemic? Temps bèl es acabat. Temps bèls vos a cambiats . Ièr encara levavèm lo punh. Per mostrar la nòstra rabia. S'ausis pas que de parlicadas. Entre de monde de lenga ponchuda . Ròsa poirida, ròsa passida. Tant qu'ara m'agradi la giroflada... I a pas qu'una prima qu'aimi . La que reverta pauc o prou, La que canta la sason de las cerièiras . Qu'aquel monde ne'n finis pas de minjar sa mèrda. Que nos an ensenhats de toquar a ren. E de parlar coma de palhassas. De putas sens praticas. Coma d'enfants dins un magatsin de porcelana . Que fa qu'aquel monde fa cagar, e pudis. Cada jorn melhor.

Ome que jamai coneguèri; Mas qual pòd dire ?: Ièu lo sabi!. Ièu lo coneissi ! E que part al grand jutje , Sens tremolar. Ome que totjorn luchèt, Alara que la mòrt crudèla Avia a tu pausada, son arpia crancuda. E que trobava lo temps d'escotar los autres. A tu , prepausi de levar mon gobèl. Plen de bon vin coma lo tastava. Un darrièr còp en pensada. Per totes los que t'aimavan . E que lo bruch ne tinda dusc'al cèl.

Pareis que se trobon d'òmes capables de portar de montanhas sus l'esquina . E d'autres capables de las levar . Aqui n'i a un. E aquò's pas ièu 

Se sonava la Joconda, El l'espiava, Que l'aimava Mas ela se trobava la mestressa d'un rei; Lo vesia quitament pas. E l'aimava pas. Lo ritonèl de la parròquia, Que la badava quand montava son ega blanca; Ambe los mossurs de la vila A cassar lo rainal. En udolejant coma des falords. Quand tindavan las campanas , que per ela sonavan pas. Jamai l'agachèt pas una seconda . Entre que seguissia Son camin de patiras Lo còr ufle sus las pòts. De son amor comol de causas impossiblas. Lo sèr a la caminada , Se dormissia ambe son sorire. Mas davant de cutar ; Fasia sa pregaria ; Totjorn çò mèsme , Dius : ajuda me . Dona me un poton Mas Dius ausis pas gaire los òmes Encara mens lo riton amoros. Subretot quand demanda l'ajuda d'Eros... Praquò quand un amor es tant linde. Se disia lo curat , Dius devria m'ajudar. Jamai Joconda lo vejèt. Foguèt lo castiment divenc . E ne'n moriguèt lo preire dapasset, sens ajuda de degun. Que totes se serian trufats . Que saupesse...

La revolucion se sarra. Deman farà missant temps . Los temps cambian, Coma o diguèt Dylan ; sens saupre, çò que volia dire, Pareis que volia subretot trapar d'argent. Que panèt las idèas , la musica e las paraulas dels cantaires contestatèris de la sia epòca, Los temps cambian , que sem arribats al cap, De la fèsta dels predadors. Deman me pareis qu' una autra fèsta va començar.

Cerca l'òme, qu'es tanben poèta, entre los sovenirs, Per escriure una istòria bèla e fa dormir los nenons. La pus bèla istòria de sa vida. Per qu'ajan pas paur de la nuèch los pichons. E dins son cap i a coma un fum d'istòrias inacabadas. Un molon de codelets que se soveni pas, ont los avia daissats tombar . E que pòd pas reconeisser o triar. D'unes còps la peire es tròp pichona, o mosida o fendasclada o òrra. Pel còp compren que ne'n recaptarà pas gaire mai de còdols. Mas coneis un biais. Quand n'arriva de pas pus saber çò que cal far, alara i demòra pas que de pausar la pluma sul papèl e d'escriure: Un còp èra , i avia un païs que se sonava l'Occitania.... E sul pic tots los remembres li tornon... Coma al temps de la joventut

La dòna del SPA pren lo solèlh, Levats los tabans, qual pòd veire quicòm? Los aucèls? Las formigas? Lo cèl o las nivols Quna maliçia! de ren veire!. Qun defèci ! Degun i vei pas res.

La nuèch e la pluèja e lo gèl; Pas una estèla dins lo cèl, Quora tornarà l'alba? Encara canta pas l'aucèl; Quora tornarà l'alba? Una nuèch longa sens amor; La rosal plora sus la flor; Quora tornarà l'alba? S'entravesiam una lusor! Quora tornarà l'alba? Aquela nuèch s'acaba pas, De cada part i a lo bartas Quora tornarà l'alba? La gòira demòra sul pas! Quora tornarà l'alba? Nuèch de cadenas e d'estòc, Per ne riblar la lenga d'òc... Quora tornarà l'alba? Mas cada mot geta son fuòc, Las belugas de l'alba! J BODON 1947

Aprèp l'amor, Un aucèl se pausa E canta sa cançon sorna. S'ausis al luenh De paraulas de vent, De freminents de fuèlhas, De fregadis d'alas. Aprèp l'amor. S'ausis lo buf de la Tèrra, Jos l'aiga bèla que cabuça del cèl. per cavar son sinhe crudèl. Aprèp l'amor? La mòrt e la vida se maridan. Per escalprar son crid. Vergonhos de joia pagana. Aprèp l'amor, Dius cluca los uèlhs.

Son pichòt nom: Ferran. Estranh e rare . Nasquèt en 1922, del costat de Riupeiròs a l'abroa de Viaur dins la comuna de Bòrs. Una ribièira fòrça rica d'escrivans... Besson, Bodon , Marti , Pradèl Una vida qu'es pas de creire. La sia vida penecosa aprèp la mòrt de la maman... Mas lo dròle tenia los uèlhs dubèrts grands e prigonds. Agachava la vida al front. Direm auèi qu'èra un enfant aluserpit entre totes , e qu'aprenguèt lèu de jutjar lo vesinatge dur e mantuns còps crudèls. E lo tipe va tirar sa rota. Traversarà l'Espanha qu'aima pas gaire totes aquelses "fugidors" que traçon dabant las armadas d'Hitler. O explica la sia vida , dins son libre "MEMORIS" , capitadas e perdas de totas menas . Un òme fargat per la vida prigond , plen de sapiença, ric de son experienca de païsandòt, que coneis pron lèu , e fòrça plan lo prètz del pan. Jamai l'oblidarà la susor d'aquel tròç de cantèl. Aquò's fòrça interessant de legir ...

Bèla coma òm te dis ; Jaguda jos l’aubre de la font ; Bèla coma òm te dis. E lo temps qu’alisa sas alas ; En s’afustant lo bèc. E los enfants que corron . Bèla coma òm te dis. E las causas oblidadas ; E los amics que s’en van ; Bèla coma òm te dis. E lo cèl totjorn blau ; E ta boca que sarra Los mots oblidats. Bèla coma òm te dis. Clavelada sul parladis. Dels ostals aroïnats. E de la Luna roja. E las nivols qu’arrencan , La posca de la nèu. Entre que las flors E las grèmas grèlhan ; Bèla coma te dison. Un trach inacabat. Bèla coma te disi . af

Un damnat passa la vida. Es damnat sens saber per de que. Fin finala , sab quite pas qu'es damnat. Sus la rota estrècha , que reverta un penjadis. Crosa un asa damnat e li dis: E ben l'ase consi vas sus ton camin de patiras? L'autre lèva los uèls, e estudia l'òme damnat, se vei plan qu'a las dents que sanhan a fòrça de chucar las peiras. ben ara me pòrti plan, tròbi d'èrba famosa e rescontra mantuns còps de bons amics. Mas l'òme i torna: Mas sias damnat tu ? E l'ase li respond: Mas tu tanben ... Alara l'òme se ris, mas se ris tant , que tomba sul costat e que se far petar lo còr de contentament. E l'òme arriba al paradis sens saupre qu'es mòrt e dis: mas ont soi? E un angèl respond: ben paure sètz mòrt e dabant la pòrta del paradis. Anatz passar lo jutjament... E l'òme ris , ris tant que Sant Peire lo torna a l'infèrn . Es aital que l'òme camina sens saupre jamai ont n'es . E que ris , coma un falord. Per pas veire que la ...

Viure , liure. Aucèl liure, Pintat de libertat. Aucèlon. Que vòl bèure l'air tan lèu del niu tombat. Lo monde fenis sa cançon. Cada matin ne'n raja una autra. D'un trauc ont n'i avian cap . Las flors espelisson mai bèlas las raices dins lo bren. Me diguèt un franchimand en parlant dels trobadors. Que sul pic li mostrèri lo canton del cagador. Mas ont son las cançons d'amor. D'òmes grèus parliquèjan , coma se viuran totjorn. Liure , liure, aucèl liure. La vida te passa entre los dets . Agacha doncas lo sablièr . Voidat de tres parts.

Aquel dissabte se debanèt à Estantens , un rodol pròcha de Mureth la fèsta e lo sosten a la calendreta de Mureth . Aquela fèsta recaptèt fòrça monde que sia al quine , a l'iniciacion a las dansas occitanas del ceucle occitan de Carbona e encara mai  al bal.  Tot aquò malgrat un fum d'animacions que tombèron lo meteis sèr de pertot a Mureth , fèsta del  judò,  teatre ,  gospèls, e ne'n oblidi encara los eveniments nombroses que se debanèron,    del costat de Tolosa . Praquò, aquèla festejada occitana capitèt polidament. Osca a l'Octan e  a sos  organisators , al cercle occitan e encara mai a Guillaume Lopez ambe sos musicians per la qualitat de sa musica e son biais gente de fotre lo fuòc.  Per ièu , mas coma soi totjorn tardièr dins la descubèrta ,  , aquel companhia foguèt una descuberta . De segur que lo  G Lopez a pas fenit de nos espantar e de nos encantar.