occitanissima

Acadamiciana plan (con)servada cerca senator plan (con)servator, per lutjar contre las lengas "regionalas" e mai se atòmes crancuts.... Sensibla , poètessa, qu'aima la marcha pès descauçats pels Causses , qu'un còr madur l'ajudaria plan sus los còdols de Niça, a l'abroa de la mar miètjaterranenca... Jos lo solèlh just en dejos . Escriure a l'Academia Francèsa -Paris . O al Palais del Lujemborg.

C’était l’heure où les lions vont boire, Quand le loup sort du bois. Que toutes les bêtes de la jungle, Croient respirer la fraîcheur Qui choit mieux qu’ailleurs, A la seule et unique source. Entre deux pierres dans un coin, Allègrement l’eau sourd, sur le sable Blanc qu’agitent de petits tourbillons. Le peuple assemblé de toutes les bêtes Attendait que le premier d’entre eux Lion de son état vienne boire. Sans faire un instant la queue Cette eau était libre et des millions moururent. Pour lui servir son chant libertaire. Et le lion prétendait goûter son fil de liberté, Autant que les chants des troubadours, Jusqu’au jour où les bestioles, Enhardies par des rumeurs, Se serrèrent à la tombée du jour, Crurent pouvoir se parer de services, par elles rendues. Mais le lion le prit fort mal, Jamais, il ne comprit les gazouillis dans les taillis Paroles cris et chuchotements le flattaient, au fond des bois. Un ministre lettré lui rapporta que Tristan voulait une loi. Afin qu’ils pusse...

Uèi la patria es en perilh . Lo Senat e l'Academia ne son tombats d'accòrdi... Se troba qu’una còla de deputats an daissat passada l’idèa , qu’i auriá en França d’autras lengas que lo françès, disi plan d’autras lengas . Qu'es pas de creire. Parli pas dels patuès , mas de lengas. Per çò que dusca’ra èran consideratas coma de patès. Pas te, pas tu, pas nos…. Lèu d’academicians , de senators son montatas sus las fortalèsas de la franchimanditat amanaçadas, entre que la marselhèsa tindava , que lo còr sarrat , vesian clarament, los espauruts, que l’ostal França èra amenaçat dusca als fins fons de son essencia . Escriguèri de pertot per dire qu’i aviai pas de perilh, que parlaviam, (parlar es pas un sinhe de patz ?) que voliam pas d’independéncia, d’armadas, de mesprètz que , que manca pas de grèlhar, per totes los autres. Cerquam pas mai de far un païs de mai a l’ombra « messorguièra » de l’UE , que volontarian d'unes Alamans Germans traïtes coma la sorna Albion...

Forum de las lengas Tolosa mes de Junh 1- Henri Meshonic e Claude Sicre prepausan de "nationalisar" las culturas e las lengas de França. 2- Un òme se pòd pas redusir a sa lenga. Un pòble se pòd pas redusir a sa lenga. Cal parlar de lenga-cultura. 3-Aqui donc un ensatg per tradusir la prepausicion de Monsen Meschonic Henri professor de a Paris VIII . 4 -Un agach prigond sus l’engenh suspausat de las lengas, e que ven en realitat d’òbras , que devon gaireben ren a la lenga emplegada per las escriure. Prepausicion per una Dicha sus los Devers envèrs las Lengas e lo Langatge. ********* Art1 : Primièrament cal reconeisser una especificitat a las causas del lengatge . Aquesta specificitat fa qu’òm saupriá pas simplamement reportar sus aquestas questions, lo cas de las declaracions conesgudas, per exemple sul drèches dels èstres umans e de las colectivitats. Se prononciar sus de drèches suspausa tanben de se prononciar sus de devèrs . L’un e l’autre ...

Que sem contents de tocar lèu la pension. Q'ame lo prètz de l'essença nos metèron de cuòl. Aremarcatz que d'unes amic crompèron d'autòs pichonas , que tenon una mala tant val dire coma un caddy. E que se per astre volètz prendre amai qu'un paq de lach, un paq d'aiga , quatre kilòs de sucre e ben te demòras pas qu'a dire a la femna de tornar a pès . O de me'n tornar a pès que me resta pas gaire de punts sul permès. Per dire que la vida es bèla lo senat ven de nos agantar e los academicians se cagan dessus , que crenhon de pèrdre lor rason de viure. Cò que pròba mai que tot , que soi pas qu'un nèci ; qu'aviai cregut qu'una pòrta enfin se dubrissia. E ben paures an jurat de nos escarnir. A lèu totes a l'ostal de long sejorn.

Sus una paret de bricas rojas Una claveta rotla son uèlh . Als darrièrs rais del solèlh quand l'azuèl de sang s'iranja Un crid long tinda dins l'aire Lo d'un regent embelinaire Sas paraulas franchimandas, Rajan espessas de son estrada L'ora oblidada, al ser vengut Plegada sul quasèrn "ponchut" Susa l'escolana republicana Per dire al regent , que l'escolana; la tua Escalsis sa dicha tolosana, Coma un crimi , que volon lèugièr, coma pertot onte son passatas d'esquèrra o de drècha, de pertot de crimis "a la traça leugièra ". Saupra de nòstra eime demesir A boldre ressons, a pluèja sovenirs D'amor, de fèstas,de poesias De mots ligats en ramelets Qu'om s'engruna en chipelet. Talas las gotas ploran la pluèja E fan clavar las parpèlhas Per capvirar nostre azuèlh, Que fagan al cèl levar los uèlhs Per recaptar lo mot d'amor De la rima d'un trobador. E eissugar entre las cilhas Coma una go...

La causa blanca se sarrava d’elses. E Sofia qu’alenava aqui dessus qu'ausiguèt ges. Bob que bufava e s’escanava entre que l’alcool li rajava dins los uèlhs vesia plan la tuba un pauc diasprada, qu’alisava sul ponde sens produsir cap de bruch. -aqui darrièr Te en re e re re…… Ausiguèt lo resson de sa paraula raufelosa. Benlèu dins sa paura tèsta. Tussiguèt sens arribar de parlar clar. Mas sos uèlhs parlavan melhors per el. Rotlavan d’esglai los uèlhons. Disian l’espaventa que li nosiá lo còl. La, darrièr ela, se teniá Pi1sang , que los espinchavan sens comprendre ren, de que fasián , aital , pel sòl , a gemegar . Sofia devinhètun pauc la paur de Bob. Pi1sang sentiguèt encara milhor lo plaser creissent e descabestrat de la femèla. Se demandèt se tant valiá pas la causir ela , se n’èra pas mai dinha de lo recebre. Trastolejèt sens saber qual vial prendre. Bob contunhèt de grimacèjar. Sofia li soriguèt. I anava francament : - e diga lo, que t’agradas la Sof...

S us las parets de la cambra D e lums mescladas fan lor jòc E crama lo film expausat L os negatius sus las parets D e nòstra joinessa inchalhenta A l mès de mai giscla un crid D e ta boca trantalhanta T ròp laguiosa, tròp valenta D els laguis menuts de la vida T ròp parat lo punh rufat S us la fotò tu la rebèla L a tèsta coifada de nivols E ntre totas la mai bèla 6 8 annada reina de las amors D el nòstre raisve sebelit V olguèri cantar la mia pena D ’unes mots per te desconsolar. D el mai grand del mes de mai. Q ue podràn pas jamai trapar L as tacas rojas al cel de lièch T races petasses dins lo vent P er estorrir la sang preciosa R ams de flors, girofladas e rosas D e los que tomban dins l’oblid. A me lor cant de libertat. Q ue la paraula ne’s un crid.

Que la paura Brunissens ven de coneisser que Jaufre se neguèt... dins una font, alara qu'èran tores en rota per s'anar maridar al castèl de Carduèlh. Assag -Dòna ausis dire que ne'n soi enrabiat, qu'en la font Jaufre s'es negat -Santa Maria ! E consi se pòd? Ièu me'n va negar tanben, Que jà , per Diu, sol non sera mòrt." E s'en va tant coma pòt aila Tota esglasiada corent E de dònas mai de cent, la seguisson tant coma pòd, caduna, Mas non podon la sèguir, pas una A quand foguèt a la font, se crida: "Ont es Jaufre? " puèi es sautada Aila, pès junts d'un geste subte, Mas lo sèu senescal la pren Per los pèls que son espandits, Aital com' òme aluserpit E la trais defòra per fòrça. A amb aquò lo cridal s'afortis. Aital veiratz donzèlas plorar, E donas planger e cridar, E rompre caras e cabèladuras A cavalièrs e a donzèlas . " Jaufre, Jaufre" dis Brunissenz, Mèstre de totes bons ensenhaments, Franc cavalièr e amoros , Mai q...

Lo Pofre traçava dins l’iper-espandi. Era dintrat dins una distorsion majora creada per un camp de Pòrta-Magelan, l’engenh de son trobaire, que començèt de comprendre , lo benefici que se podiá tirar de la subraconduccion. Per totes los neofites , la fusada dins aqueste sistèm de propulsion , podiá reverta lo comportament d’un object , quand sarra de prèp lo zerò absolut, que crea de longa son camp electrò-manhetic dabant el , levat que l’abaissament de la temperatura , dona a la matèria des proprietats particularas, una « mèna » de porositat que fa que , tal l’elium liquefiat que passa al travèrs de la porcelana, la fusada e sos estajants passan tanben dins la deformacion de l’espandi temps, çò que permès de viatges, que senon serian impossibles , per qué durarian quauques milenaris a la quitia celeritat de la lum…E que l'òme viu pas tant vièlh ... Sofia ne’n savia çò que s’ensenhava a l’escòla. Tot aquò la daissava de maubre. Soscava al comandant, al mejan de l’amiada...

La lenga desconeguda de Boris Pahor : lo Slovèn Extrach de Marianne de mai Auriá pogut , auriá degut èsser mondialament festejar. La fòrça de sos libres , la poténcia de son escritura ne fan naturalament , un dels escribans majors del sègle vingt. Fa una detzena d’annadas , son nom torna dins la tièra dels « nobelisables ». E , praquò, Boris Pahor solfina (sab ?) qu’anira pas jamai a Stockholm cuelhir los laurièrs que s’ameritariá son òbra. « Boris Pahor, escriban triestan » se sona . Triestan solide qu’es. Nascut en 1913 dins çò qu’èra pas encara lo pòrt grand de l’Empire austrò-ongarènc , quitèt pas de cantar dins sos libres, los quites mai sornes, las beltats de la vila. Degun sab com’el far frenir las colors de l’Adriatica, rendre l’atmosfèra unenca d’aquesta ciutat , ont se crosèron los raisves de tant de romancièrs , de James Joyce a Paul Morand. Aqui es , a 95 ans passats , bon pè, , bon uèlh, bona aurèlha, que receb a la sia taula del cafè San Marcò, miti...