occitanissima

Totjorn se mestrejar. Pas cridar. Non pas cridar. Lo manual disiá qu’un bon pilota serva totjorn tot lo contraròtle. E çò que fa un pilòte de las bons es mai que tot, aquela volontat bandada com’un arc, que laissa ren veire, que pensa qu’a la bona decision qu’es a mand de prendre, a la que lo salvara el e l’equipatge, e la cargason. Aqui lo bon pilòta. D’un còp se pensèt que los mòts se revertan qualquas còps fòrça , per exemple pilòta e piòta. Solide que Sofia èra una piotassa. Mas que li veniá d’asenadas parièras ?. Èra a mand de venir fat ? N’empècha qu’i aviá una mena de vida que s’èra desvelopada dins lo conduch. Una vida qu’èra pas de creire que semblable un pichòt nivol blanc, just un pauc mai espès, e que trobava de que, se repassimar ambe los demais de l’usança. Poa ! Qu’èra una vida speciala que s’acrencava als cambas de pilòtas, specialamant lo qu’es oblidat per sa copilòta, sonada Sofia. La filha que pren des banhs al lach de sauma, òc coma Cleopatra. E que la sa...

Lo rei Peire d’Aragon va ambe sa mainada Ambe tota sa gent de sa terra mandada, Qu’a tant de granda companhia e bèla ajuda A tots dis e espausa son prèfatch Que vòl anar a Tolosa combatre la crosada Que gastan e destrusan tota l’encontrada, Que lo comte de Tolosa lo prega de l’aparar, Que sa terra sia pas arsada ni malmenada , Que n’i a pas cap de tòrt, ni falta, per persona . « E qu’es mon cunhat, qu’a ma sòr esposada, « E ieu a son filh l’autra sòr maridada, « Anirai lor ajudar contra aquelses paucsvals « Que los volon pas que lo deseiretar. » « Los clergues e los Francès volon desereitar « Lo comte mon cunhat, de sa terra caçar, « Sens tòrts e sens faltas qu’òm pòsca i trobar : « Mas sonque que lor plai, de lo despolhar. « E pregui mos amics, los que volon m’ondrar, « Que pensen de se provesir e lors còrs armar, « Que d’aici un mès, voldrai passar los pòrts « Amb totas las companhias qu’amb ièu voldràn anar E els rep...

Doçament, que s’agissia pas de tombar al fons del potz, entamenèt la davalada. Se sentiai pesuc. Comprenguèt que la quicha de l’èr començava de creisser. Li semblava d’alenar mal, e que la susor li gotava dins los uèlhs, e que trimava tant e mai per alisar pas. Sentia lo batement del sang dins las tempas. S’engulhèt dins lo trauc. Mas butèt sus quicòm de mòl e gròs que tampava la dubertura. Alenava sens poder contraròltlar sos moviments. Avia la sentida d'una urgençia mas benlèu que lo sang jà enaigava pas pron la cervèla, que l’espaventa li aviá levat las fòrças e las possibilitats de rasonar. Butèt fòrt la causa mofla qu' i aviá davant. N’i demorava pas qu’a dintrar las cambas que pindolavan defòra, dins lo conduch principal. Praquò notèt que dins aquela part las escobilhas s’èran amolonadas, que probable lo sistèm per aici marchava pas pus. Es alara qu’una alarme tindèt endacòm. E que d’un còp lo sas principal se dubriguèt . E que foguèt tirat de sa sosta p...

De son biais aqui çò que me diguèt un amic d'escòla vengut SDF. Soi liure com’un aucèl Content com’ un ase Trufarèl com’ un grèlh Uros com’Artaban Soi liure coma lo vent Qu’aquo’s pas possible D’esser liure com’ieu Demòra al Nòvòtèl A la plaça Occitana, Ai d’amics plasents e risolièrs, Parlem de totas causas E patin pala e patin cofin... De la corsa del monde De caumatge, del temps De vin roge, de pan, de tabat Ieu parli de la vida qu’avià Un cop èra, al canton. A la vida enfugida Que sonque savi pas ont. Praqu’o soi liure sul meu carton Del pavat gelat de la placa Occitana Amb la cigareta, lo litre, E las pecetas crassosas Que tombon dins l’escudèla E lo mieu can que somià D’òsses e de carn De posca, de lum, De camins prigonds D’aiga linda de Tarn Aici me sona lo "craspèc" Me podetz venir veire Nos trobarem un jorn Qu' aici tot s’acaba Ane i vendretz dapassèt Vos assabentariai Demandatz ...

La mòrt de la Zize me faguèt tombar las lagrèmas, la pensada sorna del sicut malastros onte me trobavi. Totjorn mon idèa tornava a l'imatge del conduch d’escobilhas, a la dubèrtura automatica del sas, que tardaria pas de petar coma un còp de canon. Al temps passat dins la galaria, a paupèjar, me venguèt l’idèa orre que la vida èra a mand de s'acabar, qu’èra pas qu’una question de minutas , de segondas benlèu, e la folia encadenada al prigond de mas circonvolucions cerebralas se deslarguèt coma una tempèsta, que me bandèri coma un arc entre las placas de titanium, de las sòlas duca’l còl. Que lo rastèl me cracinèt. Que, contra ièu, sens cap de volontat, sonque per reflèxe, me susprenguèt de tener l’alen coma un òme a mand de se negar. Levat qu'al revèrs, me voliai gardar l’èr dels palmons coma un ben precios, una golada de vida, per l' aparar del voide, e que seria pas l'aiga que me vendria emplenar las alveòlas pulmonarias, que totes serian esclaf...

Brèu los engenhaires avian creat lo Pofre , qu’èra un bastard entre fusèa de crosièra e fusèa de transpòrt de contenaires, troba que pareissia polida, al primièr agach, mas que serviguèt pas jamai de ren, de remplir la fusèa, e encara mens de ganhar d’argent, çò qu’èra la tòca del Pofre. Per fenir la CTGM quitèt de prepausar de carrejar de monde . E lo Pofre foguèt pas mai qu’un cargò ordinaria. Praquò èra una fusada de las bonas, que fasai son million d’annadas de lutz de camin , cada annada e sens renegar. Aquò's aital qu’amont, la sala dels miradors , mena de planetarium, demòrèt desèrta e cal dire que la mirada d’aquèl espandi sens bolièras m’espaurugava. Fa, sai que cinq ans , qu’i èra pas montat pus de cinq menutas, per badar la vòlta estelada, levat per trabalh. Meravilhos, inoblidable, miraclos, los comentaris me tindavan encara a las aurèlhas, paraulas voidas de sens del jorn de la prèsa de comandament, e del viatge d’inauguracion, de descubèrta ofèrt...

Seguida de ficcion2 Dins un coide alisèri sus de las matèrias mòlas e pudentas a surja, merda e pissanha, e même un rebat escaufit d’anis o gaireben pròcha de lo del fenolh, çò qu’èra pas de bon comprendre levat l’idèa falorda que la Sofia aja trobada lo mèu amanhagor de …. Mas aquò’s èra impossible. Era lo passatge malaisit. Per astre avian seguit un còp èra un stagi d’alpinisme, de compas ambe la formacion de pilòte, e tot aquò me remembrèt l’escalada d’un golet quand se cal arquebotar entre doas parets, tengut par la sola fòrça liurada pels genolhs d’un costat, en opausicion amb l’esquina e las mans de l’autra band. Aital m’arrapèri millimèstre per millimèstre, en sarrant las dents, e sens que la Sofia, que praquò sabias pas solament coma penecava tarriblament dins la chiminèa de las escobilhas, quitava pas una segonde de m’escampar tota menas de saloparias. Ièu gulavi coma un falord en disent : ajuda , ajuda , Sofia ajuda-me. Mas m’asuguèt pas e finiguèri per me calar...

Ficcion Un- seguida la primièra partida del rapòrt. Bon sèr papa tangò. (ensag de micrò)Te recebi cinq sus siès. A esquèrra aquò's ièu. Sofia tre la debuta coma o diguèri se mostrèt insuportable. Volia a tota fòrça comandar. Coma un enfant que far pas que s’acaprissar. Malurosament tot aquò se mudèt mal, lèu sentiguèri l’asirençà montar en ieu coma un flum poderos que devia me butar de la tuar… Per descriure plan l’estat d’esprit que foguèt lo mèu a n’aquèsta epòca , me ven a l’idèa de parlar de la seconda engana que me faguèt , quitament davant de montar sul Pofre , lo vaissèl de CTGM se sona lo Pofre , per revertar lo rajament de la CTGM dins l’espandi pregond e los milions de tònas carrejadas. pel benefici d’una ponhada de faineant que nos pagan ambe una fonda e de ponhadas de favas, mas es pas lo subject…. Que lo commandant Vertolhon me fisèt la conducha d’aquela punta de fuòc lo Pofre per que totis joguiam ganhants-ganhants, subretot quand s’agissia de l...

Es 11 oras doctor. Bona novèla lo malaute; que va morir en bona santat. S olide que M Roqueta pena pas de nos menar a son paradis subretot lo Vèrd , lo UN . I a aquèste raconte titolat :" Lo Bon de la Nuoch " que mostra los estajants d'un vilatge coma s'en legis rarament . A començar per l'estrangièr òrb qu'arriba una vesprada , ambe son can Pastron , aquel caminòt , òme liure , sens cap de besonh , sens cap de mèstre , e que al mitan dels vilatgeòts e dels enfants s'agrada de lor parlar , d'èstre escotar... I a Sidòbra per qual totas las invencions umanas del progrès son pas qu'un biais de nos enlucernar. I a una vièlha a l'estage d'un ostal vièlh, que cerca lo sòm, e que s'espauruga qu'un rai de Luna venga li alisar la cara qu'es un sinhe de mòrt... I a Liura e Mièja l'òme que dèu davalar al pòrt per trobar de femnas qu'an pas paur de l'agachar. E son amic e mèstre Mau Pensa , lo comunista lo rei per troba...

La Sofia.... Lo pus penible dins l’espandi intergalactica, aquò‘s pas lo languiment, ol’alunènhament dels amics de Luna-VI. Encara mens , coma se podria imaginar lo plaser rare de minjar la garbura, jos una trèlha una serada d’estiu recompausada,, o un cassolet reial del mièjorn, pas pus que manca lo spectacle de la vida o lo besonh de badar « in live » d’artistas de passatge dins lo vilatjòt de colons davansièrs,, o al nivèl basic ambe umilitat lo d’un brave match de rudbi a la television. Non lo pus penible aquò’s de costejar de longa , l’autra omnipresent , de s’entremesclar de contunh ambe sa presencia pesuca, de crosar son ombra espèssa , la d’una copilòta causida per la companhia quand òm sentis al dedins de sèu, l’envèja de la tuar. Disi pas que i a pas de còps que capitèssèm pas. De còps oc que s’afrairan , que s’aparèlhan tanlèu disns lo vaissèl a la lèu lèu,, entre nosautres los soldats calfaires de fusadas que carrèjan de pertot las riquèsas dels univèrs colon...

La declaracion unilaterala d'universalisme marcha pas pus. Dusc'ara França tenia los mejans politics de son "dardalh" internacional que capitava tanben de marchar per rebomb, al dedins del "reialme". Nos badan los estrangièrs , pròva que França es quicòm! Mas nos badan mens que dabant ... A qui çò que se disian los franchimands... P er ma fe qualques còps , de monde los troban tròp fièrs e pronses ridiculs... M as de que vesèm? Que lo dardalh d'un païs baissa fòrça ambe la sia casuda economica... E que la butada culturala d'unas pensadas dèu d'en primièr èstre sostenguda per la flor de la nauta borgesia. A quò's sembla pus lo cas... Sabem plan çò que ne foguèt dins Occitania al sègle passat... D e suspausar que la borgesia parisenca aja encara l'envèja de "sostener" los campions nacionals e de "valorisar" tanben la capitala culturala passada de mòda que se sona Paris... A quò' sembla pus d'èstre lo ...

Sol, me daissas sol, com’ un nen E las mieunas paraulas se perdon, Me sarri de tu per plorar sus ton s en, E las mieunas paraulas s’envòlan Ta boca ditz los mots f alords Que volontan tuar nòstr' amor. Amiga, me cal pas nhafrar lo còr. E las mieunas paraulas s’atudan. Me dis : me de que soi per tu ? Que fau ieu, dins aquel monde ? Ne vòls pas dintrar dins la ronda Vòls n’en finir amb la quita paur. E las mieunas paraulas s’abocan. Me dises qu’as perdut lo gost. Tornas e viras dins la cosina. Sens remirar l’òrt enfestolit. Praquo un castèl bastiguèri, De las parets de rimas garèlas. E disi las mieunas paraulas. Per vincir lo mal e la mòrt ! Per vincir lo poison de l’arma ! E dises que caldria tot quitar, Per caminar endacom mai... E disi que nostre amor es fòrt. Coma al temps de la joventut. E las mieunas pensadas s’envòlan. Alara escoti la nuèch prigonda. La mieuna aurelha sus ton còr Las mans sus tas ancas moflas. Escoti...