un còp èra, dos amics - tròç1
Un còp dins un vilatge , èran dos amics. Lo primièr èra grand, bèl òme destrigat, linge, calossut, e quitament nascut d’una familha borgesa. Mentre que l’autre pecaire, demorava miserabla, laguiós , long coma un jorn sens pan, qu’èra pas de creire. Quitament , disgraciós amb son nas long , e sas gautas florits mantuns còps, de botons d'acne. E totes , e son amic primièr se trufavan del qu’ èra un pauc bestiassion , tròp nèci … Quantes de còps li faguèron creire a d’unas fotralhadas , la tièra n’èra sens fin, de la caça al dahu cuol nud, a consí far créisser la barba ambe un pauc de mèrda de colomb , de pausar des tendèlas per las escarabissas , a desnisar las trèvas dins las cròias del Cabanis. Vos parli d’ una istòria viscuda, al pais de las falguièras e de las ginèstas floridas, un pais de cocuts que canta al fons de la prada cubèrta de narcísses . Aquò fa que la vida es agra , e la tèrra bassa ...