occitanissima

Quand èri jove trabalhavi ambe lo paire. O lo grand. Dins las vinhas. Que me donava cinq sous per arrencar l'erba entre las rengadas. Lo grand se mesfisava de ieu. Disia qu'èra tròp jove per o far. Crenha qu'escagassèsse pas un pè. Que per el lo vin èra la vida. La sia vida. Que ne'n bevia quatre litres per jorn , del sang vinassos vertadièr de las sias trelhas. Me soveni de l'estiu caloros , e de la montada cap a la Punta d'Agach, una vinha que senhorejava al dessus de Milhau . I avia enla de perseguièrs , d'ametlièrs , e lo remembre d' una montanha d'amètlas al mitan d'un membre al dessus del truèlh. Pepe m'aimava de son biais. Mas cresiai plan qu'aimava melhor la sia vinha que pissava dos mille cent litres de vin a nou grads que podian pas far de mal a degun. La grand o vesia pas del meteis biais . Trobava que lo vin li fasia de mal al pepin. L'estiu; plovian las estèlas, la nuèch ; las escarabats lo jorn, e encara las bel

Joan Françès Gareyte, Joan Duvernoy, Gerard Gouiran, Jòrdi Passerat son los nòstres cavalièrs del sègle vint e un. Los Don Quichotte occitanistas que tornan metre las causas coma cal. Benlèu que confli diran d'unes! Se batre uèi mas per de que ? Se batre es bèl, qu'avèm l'esquina a la paret , se batre per l'onur, mas se batre sol quand om ten la rason per se , e que la mòda , las votz nombrosas , dison totas, que l'ora es passada , que tot aquò es pas que de l'istòria anciana, polida , sai que , mas anciana; que l'engenh françés es tant naut, prigond , saberut, sabètz , los que dison en se trufant : " vosautres los occitans ... Mas de qu'es aquela Occitania al juste ? Al juste , cal començar per dobrir las aurèlhas, que los nòstres cavalièrs nos'n aprènon d'unas que nos cambian l'agach e l'asuèlh. Tot l'agach qu'òm pòrta aprèp sus l'istòria "comuna" exagonala que nos an ressegat de longa, tre l'escòla ma

Aqueste païs, l' Occitania , lo nòstre , lo qu'a pas sonque un nom dins los libres d'escòla, reverta la vièlha femna , que se vei , maridada ambe , un vièlh ivronha que repapiaria de mai en mai, al sèr de la vida. Se son coneguts fa bel briu, , mas la nuèch de nòça foguèt tròp corta... ela prenguèt de còps nombroses sens tròp repotegar. Quantes de còps se retrobèt ensanhosida? E l'amor passèt per venir indiferencia e mesprès. Savèm que i a totjorn dins França dos menas de discorses. Esquizofrenicas que. La drècha linda ; clara , facha , pastada , de Darwinisme , l o mai fòrt dèu ganhar , lo mai fòrt dèu comandar e subretot èstre pagat , per l'argent (panat) que nos presta en escambi d'un cèrt trabalh. Trabalh que segond las darrièras novèlas es pas sufisant , que s'afortisse se que non se'n anira mai luenh dins de païs mitats crebats de talent . Que o cal dire: sem totis, als uèlhs dels borsicotaires , de la mena dels faineants. Vergonha A senestra

Agachatz coma cal. Soi lo grand sus la fotò , vesètz , lo despenja cambajon ambe la testa clinada sus l'espatla. Oc es ieu que soris soscaire en agachant l'objectiu. Totjorn m'an dich totis e totas que fasia pas que somia , coma un caval magra, una oelha que l'erba li auria conflada lo ventre, soscaire tanben coma las femnas de 1914 1918, dels òmes de la fòtò, que s'amagavan darrièra la color negra del dòl , lo nègre de la nuèch, del desespèr prigond , d'onte degun ven pas jamai vos sortir. Aquela mena de desespèr que fa paur als monde normal. Lo dòl sabètz quand om sab pas pus consi l'apròchar, que fa paur , aquel agach perdut , al pus fons , e que fa , que se sab pas pus se l'òme o la femna gaita lo dedins o lo defòra, lo jorn o la nuèch, l'astre o lo malastre , sens plorar per de ren , que ne'n a pas pus la fòrça de plora , encara un pauc de s'estonar d'estre la aqui , a mitan dels viudants , a les agachar tornar lor vidalum costum

MURETH La cançon de la crosada . Jean Duvernoy arrivèt , simplament risolièr e aimable , coma l' òme saberut qu'es , leugièrament plegat jo' l pes dels ans , e benlèu , sai que de totas las scienças e conaissenças qu'ensatgèt de nos comunicar , lo trentènat atentitiu , esclairat per la poderosa certituda de Joan Duvernoy, que l'intelorencia demòra, encar uèi de segur, la qualitat primièra de l'atge mejan occitan; davancièr de set sègles sus los discorses "in" de la mòda d'ara. Crosada de las causas mal conegudas, volontat del papa, volontat dels cavalièrs contra la quite del rei de França? Inhorença e cobesia dels barons crosats angleses , germans, françeses e autres encara paucs vals. Joan Duvernoy legiguèt totes los registres de l'Inquisicion e los dintrèt sul sèu siti Jean.Duvernoy Nos expliquèt que lo rodol de Tolosa e mai lo Lauragais èra una tèrra plan laurada pels Cataras, que cada familha avia qualqu'un de la familha la sòrre