occitanissima

Cimentèri a Murèth, Un estadi , una escòla Pas un sèti, pas un banc Pas un arbre, pas qu'un cat Que te seguís de longa dins la rega tan plonda Que los òmes se cavan, Al prat de la batalha. De tota eternitat; muts e nus . Una parèt de panèls de forclum destriga los mòrts dels vius. Los qu'alenan son chuc De la tèrra roja e pesuga . De los que sòmian sa joventut, En tapant dins la bala de cuèr . Ren i a e ren vendrà...   Ren per se descansar l'idèa, E creire sonque de se ramicòrdar Cap de beutat, cap de colors Ren per levar lo cap, pensatiu, Sus un vòl de palombas fintar las flors, o esperar de se clinar a sa tomba dins l'escurina pietadosa d'un cipressièr torçut, d'un olivièr descabestrat verd .... o blau e reiral Paures ne sem venguts als temps industrials ... Cadun son mètre a pron pena Sa bauma dins sa pèira de posca , Dessús son trassa de trepador l'alèia

novèla ........... Jèsus Delprat ..... Qualqu'un cridava dins la galinièra. Lo vent alisava la cima dels pibols. Plegava los blats . Qualques parpalhòls blancs s' atissavan per anisar dins los caulets . Mas los òmes ingeniós avian imagenat de lor far una mena de corona al pè, ambe de paparèl d'aluminiòm pels descorar de pondre sos uòus . Mas que se'n chautavan. Joana s' eissuguèt las mans. Veniá d' acabar lo farson, d'un cau justament ambe de la farsa estrangièra, sai qué d' intermerdat , de leculerc, de casimodo o autre venda , que se remembravi pas mai. Una promocion sabètz la carn de salsissa oblidada dins lo congelator dempuèi fòrça temps..... Mantuns còps fintava lo relòtge . L'ora de la sortida dels enfants . Èra a la borra . Dintrèt lo farcís dins lo forn, 240 gras e  mièja orada. Mas èra pas tròp contenta de son repais del miègjorn. A mai la veitura que trastolejava . Desmarrava quand o voliá . E Joan qu'èra par

Aurelle Verlac    per dormir rebat sus l'ala d'un parpalhòl(*350) Benlèu tres quilomètres pels penjals abartassits. Al cap,  lo vilatge vièlh desèrt d' Aurelle. Una glèisa vièlha del sègle XIII , rebastida pareis,  emmascada uèi  per un centenat de ratapenadas, e encara , a la sason dels amors, una mena rara (pas la sason dels amors ) ; qu'es la darrièra mena que s'agrada  d' estajar aici ; un vilatjon quitament arroïnat . Al lindal la data la mai vièlha que poguèri trobar: 1867 Oblidavi , per  i arribar , cal sautar un trassa de rivatèl, ambe un polit pont que revèrta pareis los del Tibet. I  vegèrem una sèrp d'aiga, mas pas cap de trochas . Crosèrem quatre parpalhòls , tres aucèls e trenta toristas susants coma ieu . Curiós. Lo silenci plond. E la sentida que la natura tanben es malaut....

riton ambe sautaboc e aranha tuats aranha tuada per sauvar lo sautaboc e lo riton sautaboc tuat sus la taula ambe lo riton cai jos Lendeman de fèsta. Un riton , tres avelanas e un aglan, amai un sautaboc e una aranha.... mòrts . E tres medalhas d'or. a London  Cacaracà E cap de medalhas per la  sembla democracia franchimanda qu'es la vergonha de l'Euròpa