occitanissima

  fin de joc L 'albièra brèça tot de son braç pintraire ò m diriá la fada emmantelada de mòrt, M e ven becar la boca a l'òrla del meu òrt, P er me far al front un bèl poton trufaire . M e cossergui ambe sa dalha e son bigòs, Ieu cresi un joc, quand la punta degota; Q ualques gotas de sang a las tranugas , a la punta de la mèla , tota enrovilhada. Tal un buòu cansat que cor al drapèu roge U èi corron los èunas sus l'ostal, e plòu . Lo portal es clavat e l'ostalon vendut. U n cop èra ,i veniam manjar las persegas , los rasims roges o blancs e las avelanas ; E las amètlas verdas vestidas d'amarum . T ot s'es abridolat , e los quites cerièrs , donan pas que de clòscas de prunas . Va i amics se volètz anarem sus la luna , p er remirar lo vòl d' una pencha de sèrp.

LO MANGONIÈR N on marche pas , es la tèrra que vira jols mos passes, N on vòle pas , sonque lo vent dins mos pialses , N on parle pas , levats qualques mots oblidats , N on aimi pas que la libertat, e totas las amistats. N on pensi pas , o alara de mens en mens Soi un òme occitan perdut dins la ciutat , Ressègui las cançons d'un còp èra , las que se cantan pas mai. N on marche pas sus la Tèrra , n on vòle pas e ne soi a me calar, L os aujòls me dison a l'aurelha d'unes mots estranhs, A els, lor dison de parlar doçament que lo mond compren pas e escota. B on teni mai del dos tèrces de la vida ambe son fais, S ens gausar bolegar al jo, se pausar la carga , tal un muòl adomergit. La vida coma un fuòc d' artificis a l'aiga poirida d'un lac plond. Que s' atudan pudenta las estèlas , quora s'acaban de morir. Q uora lo fosfòr peteja dins la foscor del lac negre. L o vent a empl