occitanissima

I a un lusèrp sus la paret que se caufa. Una parèt estranha mascanhada de «tags». Un lusèrp jovenèl sus una paret vièlha E un solelh que fa pagar sa calor estequida. I a un lusèrp que canta quora gota lo mèl, que las abelhas molzan de las flors oblidadas . Aquò's la vida comuna sus la paret vièlha. Un lusèrp trepeja al sud; sol e mut. Sus una parèt que pudís a canin e a mèrda. Se creiriá a Canas , a mand de montar los gras E de se tampar las aurelhas per plorar pas. La tèrra vira a l'entorn d'el, una baudufa garrèla . Los òmes e las femnas s' embraçan suls tapís, Sens vergonha, sens paur, sens capòta . La vida sus la parèt ven estranha, se ditz Soi a la verticala del non res de la vida. udola lo lusèrp jove al temps vièlh de la tuba. Degun me dona cap de moscas negras. Que chuqui dels uèlhs, al ventre mòl Amont lo solelh asaiga los tèstes verds , Que coro