occitanissima

Lo Tipe va cantar; I a quicòm de novèl , a l'asuèlh, coma un crainament... vengut dels fons del cèl ,d'un pitre desconegut, d'una caforna Un òme qu'udola ambe los lops, magre coma un dròlle del Sahèl Ai plan entendut son bramal de singlar acuolat, per la canhada mentre qu'un palfèrre li furga jos las còstas, al gràs del ventre, Levat qu'es pas gaire gras lo bramaire , e que ten pas la nòta Anèm me digatz pas que l'avètz pas ausit cridar, o vist, se rebalar Tot vestit de pelhas roginèlas , lo cap plegat e las mans cremadas. La dolor es tornada jos las còstas bassas e l'òme quita pas de bramar, Inuman , nos fa un pauc vergonha qu'òm diriá una bèstia falorda , Coma la vaca mitat escorgada , penjada, que vòl fugís l'escorjador; La dolor es tornada jos la còsta bassa, e l'òme udola la paur; Que la canhada , va lo manjar per tròces en oblidant la dolor, Alara crida l'espelofit , pietat, crida a l...

Lo temps,   Caminèri sens saber ont s'acaba la dralha, Sens escotar lo vent siblar sus las nívols, Me'n chautavi del temps que la vida te balha, Me gostavi melhor, la sorga e son mormolh Del temps n' aviai a boldre, una saca comola, D'unes còps, sul teulat butava la granissa La pluèja dels jorns, mas las sasons eternas. S'estiravan al cèl coma un vòl de palombas Estalviar : un plaser estranh de pensar a la fin Sens fintar de galís , la masca se trigossar , Jos la capa sa dalha al margue d'òsses blancs; Semenar las segondas de lagremas dauradas, Al long de l'estrada que mena endacòm mai Coma un paura qu'escampa sas peçòtas al vent, Per que lo mal sòrt li pana pas son ombra Me costava pas car de degalhar lo ben , Sufìs de levar lo pè per seguir lo solelh. E cercar la flor nolenta que grelha de l'amor. E puèi sas àrpias an estrifat lo fial dels jorns; la sang dels soms, fins a la darrièra minuta , ...